Twee dagen zijn we in Pokhara, aan het meer. Alle windstreken landen hier: Europeanen, Russen, Aziaten in soorten en maten. Het is er druk. Corona voorbij en het is drukker dan in 2019 toen we hier ook waren. Gisteren liepen we 5 kilometer zuidwaarts en vandaag 5 kilometer noordwaarts langs het meer. Naar de uiteinden. Je komt in landelijk gebied. Met rijstbouw. In 2007 toen we in het voorjaar hier waren werd de rijst geplant. In 2019 was de rijst bijna rijp, maar stond nog op het land. Nu ligt de rijst te drogen of wordt al gedorst. De korrels gaan als het witte/ bruine goud naar de markt. Die markt heb ik nog niet gezien. Het stro gaat mee naar de boerderij. Vrouwen zijn onzichtbaar onder een lading stro. Wandelende strobalen. Het is hard werken. Keihard.
We zien ook dat het land opnieuw klaar wordt gemaakt. Er wordt geploegd en de aangevoerde droge mest wordt verkruimeld met de hand en over het land gestrooid. Ik wist niet wat er moest gebeuren voordat ik bij de Jumbo een pak snelkokende Lassie toverrijst koop voor € 2,50. Ook wist ik niet hoe groot de overeenkomsten zijn tussen rijst en tarwe: het oogsten, het drogen, het dorsen, het verwerken.
We zien ook de verbouw van allerlei andere producten: tomaten, kolen, bananen en noem maar op. Verder worden hier en daar kippen gehouden.
Het is overigens werkelijk verbazend hoe schoon de rijstvelden zijn in vergelijking tot de stad: overal plastic, waar je ook kijkt.
Morgen gaan we de bergen in. Met een jeep naar 2800 meter. Daar gaan we lopen.
22 november 2023, verkiezingsdag in Nederland.