Tag: Pensioen

Geplaatst op

Speculaas

Het is eind oktober. De chocoladeletters en de pepernoten liggen in de supermarkt. Het sinterklaasjournaal is weer in aantocht. Wij hebben nog één gelovige in de familie en twee aspirant gelovigen. Zij snappen er nog niks van en kijken vanuit de box toe.

Van huis uit kreeg ik een speculaasplank mee. Mijn vader was bakker en had verschillende planken, waarmee speculaasproducten werden gemaakt. Zo belandde de ‘bedrijfsplank’ bij mijn zus en kreeg ik de plank waarmee hartjes werden gevormd. Vijf hartjes in een zakje met een strik eromheen en je kon je geliefde gelukkig maken, ook al in de jaren vijftig. Pronkstuk is natuurlijk de plank met de bedrijfsnaam: G Hengelaar. Die planken had mijn vader speciaal laten maken door de plaatselijke houtbewerker. Het is een prachtig exemplaar.

Daar wil ik een keer speculaas mee maken, denk ik al jaren. Inmiddels ben ik lang genoeg met pensioen en heb ik de meeste dingen die ik leuk vind al wel een keer gedaan. Maar dit nog niet. Even speculaas maken…. Nou vergeet het! Speculaas is er in soorten en maten. Recepten op internet in overvloed. Een kwaliteitsbakker als bakker Hengelaar gebruikt natuurlijk niet het eerste de beste internetrecept. Zijn eigen 80 jaar oude receptenboek is slechts deels te lezen. Dat is jammer. Maar het geeft wel richting.

Dan het receptenboek van Calvé. Dat is een klapper waar de bakkers in Nederland van Calvé periodiek nieuwe recepten kregen bij de producten die ze bestelden. Het was gewoon promotiemateriaal. Wat mij als bedrijfseconoom dan aanspreekt is dat ieder recept was opgeschreven in de vorm van een kostprijscalculatie. De directe kosten kon je zo invullen, het Excel van de jaren vijftig. Probleem echter: het is een commercieel recept. Veel van de producten van Calvé zijn nu niet meer te koop, zoals Biskien-Zacht.

Uiteindelijk kom ik uit bij Cees Holtkamp. Cees was bakker in Amsterdam en heeft veel zijn recepten opgeschreven. Het boek is de bijbel voor de banketbakkers. De mooiste producten, goed en systematisch uitgelegd. Inmiddels is na tien drukken van de eerste versie de tweede versie verschenen. Die heb ik dan helaas nog niet. In de eerste versie staat het recept dat ik heb gebruikt als basis. Ik heb het toch ook weer een beetje aangepast. In plaats van 20 gram water heb ik 40 gram water gebruikt. Dat had ik nodig om goed deeg te krijgen.

Het is gelukt. ik heb van het recept één plank gemaakt en vijf hartjes. Het smaakt heerlijk.

29 oktober 2024

Geplaatst op

Code geel

Gisteravond al even naar de tuin geweest en extra gesproeid. Vanmorgen een uur eerder opgestaan om van het frisse zomerse ochtendweer te genieten. Vanmiddag is het code geel met temperaturen van ruim boven de dertig graden. Dan kan ik mijn middagdutje wel doen.

Ik fietste door Warnsborn en ging op mijn bankje zitten even verderop. Ik checkte mijn telefoon, zoals ik altijd doe. Het verhaal van Stan Storimans (en Jeroen Akkermans) kwam langs en de oorlog in Oost Europa. Ik keek vooral naar de oorlog over de Russische grens in Kursk. En ook Sifan Hassan kwam langs. Wilfried de Jong twitterde een link naar een uitzending van Holland Sport over Sifan Hassan. Dat ze naar Nederland kwam via Ter Apel naar Leeuwarden. Hij interviewde de vrouw die voor Sifan hardloopschoenen kocht. Sifan deed mee aan wedstrijden en kwam in de buurt van Papendal wonen waar Honoré Hoedt haar eerste echte trainer werd. Van hem leerde ze haar aangeboren talent om te zetten in effectiviteit. (Kijk hier) Onder andere in Warnsborn!

Gisteren werd Sifan Hassan Olympisch Kampioen op de marathon. Het beeld voor een miljarden publiek dat zij een hoofddoek droeg tijdens het spelen van het Nederlandse volkslied vond ik overweldigend. (Kijk hier)

Ik werd geraakt door het verhaal over Stan Storimans. (Kijk hier) De man die mogen we nooit vergeten. Hij verloor zijn leven als cameraman van RTL in Georgië door een raket aanval. Zijn maat en zijn vrouw beginnen nu een rechtszaak tegen de daders. Stan is één van de verslaggevers die overleed in een oorlog, zoals velen voor hem en na hem. Jeroen Akkermans zat naast hem toen hij stierf. Jeroen gaat nog vaak naar Oekraïne om verhalen te maken met Han Pannevis. Het zijn indrukwekkende verhalen over een oorlog, hier niet overdreven ver vandaan. Je kunt er op de fiets naar toe.

Ja en dan de oorlog in Kursk. Voor het eerst sinds Napoleon en Hitler durft iemand binnen de grenzen van Rusland een oorlog te voeren. Ik vergeleek de beelden op Twitter met Google maps. Wat een gigantische hoeveelheid informatie kun je verzamelen, maar dit terzijde. Ik snap het wel: Zelensky, Oekraïne, wil onderhandelingsruimte creëren. Ik ben benieuwd wat Rob de Wijk ervan vindt, wanneer het gaat om de dreiging van escalatie van deze oorlog. Laat deze aanval zien hoe zwak Rusland is of leren we eruit dat een kat in het nauw gekke sprongen maakt, dan wel dat deze kat na herstel dubbel zo hard Oekraïners terug kan slaan? Ik weet het niet.

Wat ik voel is dat het niet alleen met het weer code geel is, maar ook in de Nederlandse en de Europese politiek. En dan heb ik het in dit blog nog niet eens gehad over het kruitvat in het Midden-Oosten.

Dat Sifan Hassan daar dan staat voor een miljarden publiek is voor mij een teken van hoop, temeer na het zien van de documentaire van Holland Sport.

12 augustus 2024

Geplaatst op

Het ene jaar is het andere niet…

…in de tuin. Het ene jaar is het te droog en het andere jaar is het te nat. Soms eten de muizen de tarwe op, dan weer zijn de duiven over actief. De vakantieplanning is ook ieder jaar weer anders…. Maar mooi blijft het.

Toen we nog werkten gingen we met de meute op vakantie. Nu als pensionados zijn we voor het tweede jaar op rij in juni op vakantie geweest. Dat is best wel handig. In mei heb je veel werk met zaaien en planten. Er is in juni nog een beperkte opbrengst, het onkruid groeit nog niet te hard. Wanneer je in juli gaat, dan mis je allerlei opbrengst en het onderhoud is veel moeilijker. Ik zie nu mensen terug komen van vakantie en de tuin is volledig overwoekerd. Die moeten dan aan de bak. Wij kunnen het nu aardig bijhouden.

Dit jaar hebben we onze kas in gebruik genomen. Eigen ontwerp. De kas mag niet hoger zijn da; 150 cm en ik ben 175. Dus heb ik het midden stuk dertig centimeter uitgegraven. Kan ik er toch in staan. Het meest geavanceerde is wel de watervoorziening. De regen van het dakje wordt opgevangen in een ton en met een pompje op zonne-energie de kas ingepompt. En dat voor nog geen honderd euro. Wat ik helemaal mooi vind, is dat hij automatisch pompt als het te donker wordt of weer licht wordt. Dus twee keer per dag watertoevoer van een paar minuten. Ook het aantal minuten kun je instellen. (Klik hier voor dat systeem)

Uiteindelijk gaat het natuurlijk om de opbrengst, zou je denken. Dat is helemaal niet zo. Je kunt nergens goedkoper boontjes kopen dan in de supermarkt. Maar het gaat om het gevoel. Dat je daar zit bij zonsondergang en de muizen voorbij sjezen en het windstil is en je de paarden achter je hoort blazen en de kleuren en geuren die voorbijkomen. Niet in een foto te vatten.

Ieder jaar weer denk ik: mooier wordt het niet!

30 juli 2024

Geplaatst op

Het 250ste blog…

Dit is volgens WordPress mijn 250ste gepubliceerde blog. Het eerste blog was op 28 mei 2019. We zijn nu vier jaar later. De laatste tijd schrijf ik wat minder. Soms val ik in herhaling.

Toch blijft het me boeien, dat schrijven. Ik heb het geleerd in een krantje waarin we samen met vrienden schrijven. Het schrijven duurt meestal een uur en daarna nog een uur om de fouten eruit te halen en de foto’s toe te voegen. Met wie ik ben leest al mijn blogs eerst om de tikfouten eruit te halen. De betere blogs duren veel langer. Dan zit ik soms dagen in mijn hoofd met een thema. Wanneer ik dan begin te schrijven komt het binnen een uur op ‘papier’. Een zekere emotie hoort altijd bij het schrijven. Zonder die emotie lukt het niet. Het moet ergens over gaan. De tag-wolk die boven dit blog staat had ik nooit zelf kunnen bedenken. Dat heeft WordPress voor me gedaan naar aanleiding van de tags die ik zelf heb ingevoerd, zoals bijvoorbeeld:

Pensioen. Ik begon dit blog toen ik net met pensioen was, net 62. Bewust de keuze gemaakt om eerder te stoppen met werken en gelukkig kon ik dat betalen. Die keuze die ik toen gemaakt hebt maakte het mogelijk om het vak van molenaar te leren, me te verdiepen in allerlei soorten granen, treintjes en me bezig te houden met politiek. Voor mij was pensioen een bevrijding van dingen die moesten, ook al deed ik mijn werk meestal met plezier en een zekere passie. Maar nu kon ik zeggen en doen wat ik wou, zonder dat ik daarvoor ter verantwoording kon worden geroepen.

Politiek. Dat zeggen wat ik wou had alles met politiek te maken. Thuis waren we vroeger van de ARP, dat opging in het CDA. We hadden een bakkerij, een winkel en aan de winkel mocht geen affiche hangen. We wilden immers ook wel klanten van de KVP. Dat was zo in de jaren 50. Ik heb dat altijd meegenomen in mijn werk en mezelf dus belemmerd. Nu ben ik vrijer en twitter ik erop los. Ik bemoei me met de Arnhemse gemeenteraad, de boeren en andere burgers. Ik vind het als voorbeeld boeiend wat er met Omtzigt gebeurd is en hoe dat zich nu ontwikkelt. Velen die voor hem een functie elders zochten, zijn zelf gegaan. Mijn eigen partij, GroenLinks, kan ik vrijelijk volgen, zonder last of ruggespraak. Heerlijk is dat.

Tarwe. Van mijn passie om van mijn zelf verbouwde tarwe mijn eigen brood te bakken heb ik regelmatig verslag gedaan. Nu zit ik tijdens het schrijven boterhammen te eten. Net uit de oven. Eén met hagelslag en één met kaas. Lekkerder wordt het niet.

Brood van bakker Hengelaar

Kortom ik heb de behoefte om naar buiten te treden en met dit blog lukt dat bij tijd en wijle aardig. Of ik er de komende vier jaar weer 250 schrijf, dat weet ik niet. Eén per maand lijkt me voorlopig meer dan genoeg. Ik ben met pensioen, dus ik mag doen wat ik wil en het kunnen er dus ook meer of minder worden.

U, lezer, bedankt voor het lezen.

Arnhem 30 augustus 2023

Geplaatst op

Diamonds in the sky….

De vakantie zit erop. Ik ben weer met pensioen. Wat een luxe! We, met wie ik ben en ik, hebben heerlijk gelopen langs de Golf van Biskaje en de Atlantische kust. Het Vuurtorenpad hebben we op onze eigen wijze binnen onze mogelijkheden gelopen. En dan de terugreis. 2.100 kilometer naar huis: dat is best een “takke end”.

Ergens in de vakantie bleek dat Guernika een gunstige overnachtingsplek zou kunnen zijn op de route. Guernika is ook de naam van een schilderij van Picasso. Hij heeft het geschilderd in 1937 direct na het bombardement op deze plaats van Nazi Duitsland in opdracht van het Franco regime in Spanje. Beide fascistische regimes hadden belang bij de vernietiging van deze regionale kleine stad. Franco omdat er een sterke Baskische verzetshaard was en Nazi Duitsland kon oefenen voor het bombardement op Rotterdam in 1940. Zo leerden ze hoe je een stad in één keer in brand kunt zetten.

Het effect was desastreus. Wat je op foto’s ziet doet denken aan Arnhem na september 1944 en aan Marioepol en Bakhmut vandaag de dag. Alles kapot, niets meer heel. Je wordt er adembenemend beroerd van. Geen steen meer op de andere.

Wij sliepen daar in een hotel en liepen door de herbouwde stad een route met foto’s, waardoor je kon zien hoe het was. Aan de rand van het centrum, tegen een muur is een stenen afbeelding gemaakt van het schilderij van Picasso. Indrukwekkend. Wat fascinerend is aan wat je hier ziet is de herbouw en het leven in deze stad: Het was een mooie voorjaarsavond, dat maakt misschien ook wel uit. Wij hadden ook goed zin. Maar wat we zagen, waren vrolijke mensen op terrasjes in winkels en aan het werk. De eens zo kapotte stad was herbouwd en vitaal, in leven. Het was een genoegen om daar te zijn.

Wat ons beroerde was de hoop voor de kapotte steden in Oekraïne. Oorlog heeft nooit het laatste woord, zo bleek die avond. De muziekschool van Geurnica hield een eindejaar uitvoering van de afdeling popmuziek. Jonge mensen met docenten op het podium en ouders, andere belangstellenden en wij op de stenen trappen van het openluchttheater. Naast Spaanse hits hoorden we Don’t speak van No Doubt, This is the life van Amy McDonald en met een andere basist en drummer mooi ruige punkmuziek.

Het waren prachtige uitvoeringen die de vitaliteit van de mensen in Guernica weerspiegelden: mooie mensen die blonken en schitterden in de avondzon. Geen beter slot op deze plaats des onheils kon ik bedenken toen iedereen meedeed met de song van Rihanna: They were like…

…diamonds in the sky!!!

Guernica, 22 juni 2023. Arnhem 28 juni 2023.

NB.: Op 1 juli 2023 doet de Tour de France Guernica aan met twee doorkomsten. Eén met en één zonder tussensprint.

Geplaatst op

Oudjaar

We hebben alle boodschappen binnen. De druiven achter het huis zijn gesnoeid. De poort van het achterom is op slot. Het vuurwerk ligt in de gang en het staatslot op het dressoir. Of we de dertig miljoen gaan winnen is zeer de vraag, maar we hebben in ieder geval een poging gedaan tot.

Vuurwerk in de gang

Morgen is het oudjaar. Vroeger bakte mijn moeder oliebollen voor de klanten van de bakkerij. Om vijf uur stond ze op en bakte door tot ze tegen een uur of tien klaar was. Het eten voor het ’toafel’n’ had ze de dag ervoor al gemaakt net als de huzarensalade en de chipolatapudding. Wanneer om vijf uur ’s middags iedereen klaar was, ging zij verder met het mooi maken van de tafel, het aankleden van de woonkamer en zo meer. Een man of tien kwam aan tafel tegen een uur of acht en er werd gegeten en gedronken. Veel vlees van allerlei soort, zoals verse worst en karbonade. In de zomer zouden we dat nu een BBQ noemen. Als het eten klaar was, pakte mijn vader als altijd de Bijbel en las psalm 90 over de vergankelijke mens. Over de ellende van het leven: dat wij onze dagen tellen en een wijs hart verkrijgen. Over het goede: het werk van onze handen, dat dat goed mag zijn.

Als het eten op was, werd er een spelletje gedaan, meestal sjoelen of jokeren. Als kind genoot ik van die avonden. Ik voelde dat iedereen blij was. Het jaar zat erop, de kerst voorbij en een nieuw jaar was op komst: nieuwe ronde, nieuwe kansen.

Met wie ik ben stond vanmiddag in de keuken. Niet dat daar verse worst en karbonades werden gebraden, wel werd kippensoep getrokken en werd een huzarensalade gemaakt. En net als thuis vroeger staat er morgenavond een pasteitje met eigen gemaakte ragout op tafel.

2022 is voorbij. Corona lijkt voorbij, maar de oorlog in Oekraïne niet. De Russen hebben weliswaar Sloviansk niet bereikt (zie eerder blog), maar ze maken alles kapot wat los en vast zit. Bij ons zijn energieprijzen op recordhoogte en de inflatie giert de pan uit. Simpel was het niet voor veel mensen dit jaar. En dan heb ik het nog niet over de slachtoffers van de toeslagenaffaire, de arbeidsmigranten en de Groningers.

Gisteren was ik met twee jonge mensen van 9 en 10 in het Kröller-Müller museum, hier vlakbij om de hoek. Ze keken hun ogen uit, waren blij verrast dat ze iets zagen, waar ze op school over hadden gehoord, vroegen of de Aardappeleters er ook waren (dat bleek zo te zijn) en keken bewonderend naar het pointillisme van Signac. Die ochtend had ik ze thuis uitgelegd, toen ze aan het tekenen waren, wat dat was. Na de pannenkoek zagen we allerlei natuurwonderen in het Museonder. Voor hen ligt de toekomst, de toekomst van 2023 en verder.

Geslachten gaan en geslachten komen. Iedereen maakt wat van de wereld, zoals hij/zij of die hem aantreft.

30 december 2022

Geplaatst op

Mijn verstand staat stil….

in de kerstshow van de Intratuin in Duiven.

Het is een gewone dinsdagmorgen in december. Sinterklaas is weg, maar nog niet in Spanje. Een dag waarop ik, samen met wie ik ben, een kleinzoon ophaal, want die is een beetje ziek. Verkouden, ik loop er zelf ook al een week of twee mee rond. Stront chagrijnig wordt je ervan. Voor de lol gaan we even naar de kerstshow van de Intratuin. We komen er toch langs en we hebben al hard gelachen om de wijze waarop iemand van drie dat kan uitspreken: de kerssjo van de intratuin. Bovendien rijden er modeltreintjes en die wil ik ook wel even zien.

Daar gaan we dus, dinsdagmorgen half elf. Geen parkeerplaats te vinden. Ja, ergens een eind verderop. Je loopt over de opa’s en oma’s met kleinkinderen, moeders en vaders en buurvrouwen samen met andere buurvrouwen. Ik dacht dat dinsdag een werkdag is voor wie niet gepensioneerd is. Hoe moet het hier dan zijn in het weekend. Ik raad je niet aan om te gaan kijken.

Mijn verstand staat stil. Wat een mensen en wat een spullen en ook wat een systeem. Ik ben een zoon van een kleine middenstander uit een provincieplaatsje. Je doet je boodschappen, ook je kerstboodschappen in de plaats waar je woont. En nu woon ik in een wijk waar nauwelijks nog winkels zijn, maar vlakbij is wel een Praxis en even verderop een Blokker en nog iets verder een gewone Intratuin waar ik de weg weet. Maar dit… dit is een echte Mall, één centrum met een Gamma, een woonwinkel, een restaurant en wat niet al. Alles overdekt denk je dan, maar je moet wel een paar honderd meter lopen om bij je auto te komen. Geen openbaar vervoer te zien. Dat kan ook niet, wanneer je met een kofferbak vol rommel thuis moet komen.

We waren dus op zoek naar een ouderwetse kersster voor iemand van 92. Die kun je er niet vinden. Wat er wel is is glitterkerssterren en kunstkerstbomen, waar je alleen al ADHD van krijgt als je er naar kijkt. Gek wordt je ervan. Zelf ben ik natuurlijk gek op treintjes. Het is hartstikke leuk dat die er rijden. Een simpel baantje, waar verder niemand meer naar hoeft om te kijken. Het gaat om de molentjes en de huisjes en de tierelantijntjes die erom heen staan. Die worden verkocht.

En zo geschiedde: We kwamen voor een onvindbare kerstster en gingen weg met een draaiend molentje, dat wel bij mijn treinbaan past. En geluk ook nog: die jongen van drie heeft in de draaimolen gezeten.

6 december 2022

Geplaatst op

Contrast

Afgelopen vrijdag verscheen in Trouw een fotoreportage van Kadir van Lohuizen met tekst van Lukas van der Storm over de voedselindustrie van Nederland onder de titel “De Voedsel BV”. Gisteravond was er een TV uitzending van VPRO’s Tegenlicht met hetzelfde onderwerp.

Van Lohuizen maakt altijd reportages vanuit het buitenland. Hij maakte iconische foto’s in onder andere Afrika en Azië over afval, de zeespiegelstijging en noem maar op. Veel is op Google te vinden. Geweldige foto’s. Door corona kon hij het land niet uit, dus bedacht hij iets in Nederland. Prachtige beelden, waarvan je wel wist dat ze bestonden, maar nog nooit in het – bijna – echt had gezien.

Hoe groot en immens deze industrie is en hoe ver weg deze staat van de “gewone” man kun je je niet voorstellen. Echt gaan kijken.

En dan ben ik met mijn moestuintje bezig. Leuk werk. Midden augustus heb ik de tarwe van 2022 gedorst. In juni had ik de tarwe geoogst. 3 oktober heb ik de nieuwe wintertarwe gezaaid. In die zin loop ik redelijk synchroon met Oekraïne, waar ze waar mogelijk, ook de tarwe voor volgend jaar al hebben gezaaid. De tarwe is al boven de grond en ergens tweede helft juli volgend jaar hoop ik 5 kilo tarwe te oogsten. Toch mooi 10 broden.

Gedorste tarwe
Gebakken brood

Mijn nieuwe project is echter veel leuker. Ik kreeg van iemand het boek “Oude granen, nieuw brood. ” Het is een prachtig boek over allerlei verschillende graanprojecten. Kleinschalig en prachtig vormgegeven. Totaal anders dan Kadir van Lohuizen. Het boek beschrijft allemaal oude granen en waar ze nog verbouwd worden. Het laat zien wat je er mee kunt doen en waar ze voor gebruikt kunnen worden. Dat leek mij ook leuk. Via een contact bij de molen heb ik van iemand allerlei oude granen gekregen, zoals riswiet, eenkoorn, spelt en emmer. Dertien rijtjes heb ik op 27 oktober gezaaid en gisteren zag ik dat ze boven de grond waren gekomen. Met de wintertarwe meegerekend, heb ik nu 7 soorten graan op de tuin. Daar komt nog teff en boekweit bij in het voorjaar. Dat kun je nu nog niet zaaien.

Wintertarwe
13 rijtjes met 6 soorten graan

Wat doe je er mee, hoor ik vragen. Dat weet ik nog niet. Het is niet voor de muizen. Malen heeft geen zin. Vermeerderen wel. Wat ik uiteindelijk wil over twee jaar is een zodanige hoeveelheid van ieder soort, dat ik er kleine veldjes bij een molen van kan maken. Heeft het nut? Educatief kan het zijn, maar daar houdt het mee op. Leuk is het wel!

Zoiets kun je doen, wanneer je met pensioen bent….

8 november 2022

Geplaatst op

Tilos

Ooit was ik met wie ik ben op Rhodos. Het was een mooie week in mei. Voor het zwemmen in zee was het zeewater nog wat koud. Toen we terug naar huis vlogen, zag ik onder me een eiland en dacht: daar wil ik heen. Klein, rustig, geen directe vliegverbinding etc. Ik ging op onderzoek uit via Google maps en earth. Al snel stond mijn besluit vast: Tilos, daar ga ik een paar weken heen, wanneer ik met pensioen ben. Nu, 10 tot 15 jaar, later ben ik er. Fantastisch en geweldig. Een hotelletje aan de rand van de baai, strandje op 100 meter afstand, wandelen vanaf je hotel: mooier wordt het niet. Het dorp met restaurants en terrassen ontbreekt niet. Je zou nooit meer weggaan.

18 september 2022

Stranden
Wandelpaden
Bloemen onderweg
Een windmolen
Terrassen
Veel kerkjes
Vanuit mijn hotelkamer

Een paar dagen later…

Ik ben hier nu een dikke week. Langzamerhand begint het einde van mijn verblijf dichterbij te komen. Ik heb niet meer de drang om alles nog te zien. Vandaag ging ik voor de tweede keer naar de haven met uitzicht op het eiland waar ik morgen heen ga. Eén eilandje verderop: Nysiros.

Ik zit inmiddels aan de haven van het belangrijkste dorp. Deze haven biedt veel meer beschutting . Af en toe komt of vertrekt er een zeilboot. Een paar keer per dag komt en gaat er een veerboot. Dat is het. Sittin’ on the dock of the bay, watching the tide slipping away…. Of is het de tijd die voorbij gaat. Maakt niet uit.

Gisteren was ik in een dorp waar de tijd is voorbijgegaan. Het dorp heet Gera en is zo’n 5 kilometer lopen van de veerkade. Niemand woont er. De huizen zijn kapot. De oude structuur is zichtbaar. Je ziet als het ware hoe de mensen daar vroeger van wat geiten, wat vis, olijfbomen en wellicht wat groente hebben geleefd. Wat ze dronken is me een raadsel, want het regent er van mei tot en met september niet. De daken van de huizen zijn van dikke takken met dwars daarop kleine takken, zand en grind. In één van de hoeken in elk huis zie je een oven met een pijp naar boven hier werd met takken gestookt en op takken gekookt. Bijna alle daken zijn ingestort. Dit is niet het enige dorp dat verlaten is.

Structuur
Een dak
Een schoorsteen

Je kunt hier op Tilos uitstekend zwemmen, snorkelen en vissen. Dat laatste heb ik niet gedaan, maar in de avond, wanneer ik op dit bankje zit waar ik nu tik, is er altijd een man aan het vissen. Hij vangt de vissen die je al snorkelend ziet rondzwemmen. Iets professioneler worden vissen gevangen met kleine bootjes. ’s Avonds kun je die eten in restaurants. Gisteravond heerlijk rode mul gehad. Pfff, wat lekker….

Rode mul met paprika en aubergines

Ik doe dus verder weinig anders dan lopen, zwemmen, eten en drinken. Of zoals mijn schoonzus, Prediker citerend, aangaf: ”Er is niets beters op de wereld dan eten en drinken en vrolijk zijn.”

Tilos, voor mij tien dagen het paradijs op aarde.

20 september 2022