Het museum is geopend…

Ik ben onder de indruk van Lodewijk Asscher en Boris van de Ham en citeer hun tweets. Asscher. De vraag van Frans Weisglas is een goede vraag. De reactie van Asscher is compleet.

Boris van der Ham:

Zo denk ik er ook over. Ik kan het niet beter verwoorden. Binnenkort weer naar Amsterdam…

10 maart 2024

Over genocide

Morgen wordt het (Nederlandse) Holocaust monument in Amsterdam geopend. Daarvoor is de ook de Israëlische president Herzog uitgenodigd. Deze opening is totaal gepolitiseerd, ook door de partij waar ik veertig jaar lid van ben en op heb gestemd. Ik heb daar grote moeite mee om een paar redenen.

Geen enkele oorlog in de moderne tijd is te vergelijken met de systematische uitroeiing van de joden in de Tweede Wereldoorlog. Het opzetten van concentratiekampen, treindienstregelingen, en het ronselen van medewerkers kent zijn weerga niet. Het is onbeschrijflijk wat er is gedaan in de jaren 30 en 40 van de vorige eeuw. Je wordt stil op het namenmonument. Zie mijn eerdere blog.

De systematische wijze waarop Hamas aangevallen heeft is moord met voorbedachte rade. Het nemen van gijzelaars en deze mishandelen en gebruiken als handelswaar is een misdaad tegen de menselijkheid in mijn ogen. Welke landen zijn verantwoordelijk voor de steun aan Hamas. Waarom worden deze landen niet aangesproken door de mensen en organisaties die deze opening politiseren.

Hamas is een terroristische organisatie als IS dat zijn kiezers gijzelt. Waarom gebruik je ziekenhuizen als kazernes, waarom kaap je vrachtwagens met hulpgoederen? Ik wil Palestijnen steunen, maar elke steun voor Hamas is voor mij steun aan geweld.

En ja: ik vind dat Israel zijn nederzettingen politiek moet veranderen. En ja: ik vind dat de orthodoxen de boel kapot maken. En ja: ik vind dat Palestijnen recht op leven in vrede hebben. Dat moet er snel komen en er moet snel een oplossing komen.

Maar die oplossing komt niet alleen van Israël: ook de Palestijnen moeten mee willen doen en vooral de landen die Hamas in het zadel houden. Daar zouden we onze aandacht en diplomatie op moeten richten.

9 maart 2024

Coveren doe je niet zomaar!!

Patti Smith maakte ooit het album Twelve. Het was een album met twaalf covers van nummers die haar op een of andere manier hadden geïnspireerd. Het werd een prachtig album met nummers van Bob Dylan, Neil Young, The Doors en Stevie Wonder. Hoogtepunt op het album is wat mij betreft Smells like teen spirit van Nirvana / Kurt Cobain. Een nummer dat ontelbaar veel is gecoverd. Ik zag het concert waarin ze de covers speelde, samen met wie ik ben, in Paradiso in Amsterdam. Het was een mooie avond!

Een jaar geleden, ofzo, waren we bij Flip Noorman in de Kleine Komedie . Hij en zijn Noormannen speelden die avond door hem vertaalde muziek van Tom Waits. De muziek was fantastisch en de vertolking van andermans muziek geweldig. Ik wil altijd nog een keer naar een concert van Tom Waits, maar ik vrees dat hij de oceaan niet meer overkomt. Dit concert deed mijn verlangen om de echte master nog een keer te zien groeien. De Noormannen maakten dat verlangen los.

Erwin Nyhoff kende ik eigenlijk niet. In de tijd van zijn The Prodigal Sons, was ik teveel met kleine kinderen bezig en de Voice of Holland heb ik nooit gekeken. Toen waren die kleintjes alweer te groot (gelukkig…). Nu kwam ik Erwin per ongeluk binnen een paar maanden twee keer tegen. Met covers…

Nou ja covers. In het geval van Cuby’s Bleus, in het Oude Luxor in Rotterdam vertolkte hij de rol van Harry Muskee. Erwin Java, oud lid van de Blizzards trok de kar. Die speelde zichzelf, zoals alleen hij dat kan. Een geweldige Appleknockers flophouse kwam eruit, maar ook rustige bleusballads, als Somebody will know someday, werden super mooi gezongen door Erwin Nyhoff. Met wie ik ben, was wat minder tevreden over de schoenen van Erwin, maar verder net zo enthousiast als ik.

Gisteravond zag ik in Hengelo ‘Erwin Nyhoff plays Neil Young’. Nou heb ik best wat LP’s van Neil Young, later kocht ik van een aantal LP’s ook de CD’s en van sommige nieuwe albums heb ik alleen de CD’s. Een keer of zes ben ik naar zijn concerten geweest in Rotterdam, Amsterdam en of all places Weert. Naar Neil Young luisteren schuurt altijd. Of hij heeft zijn avond niet, of hij speelt alleen waar hij zelf zin in heeft, of je mag niet drinken tijdens het concert, terwijl hij zelf aan een pint zit. Er is altijd wat. De laatste keer stond ik op rij 3 en had prachtig zicht. Het kaartje kostte iets van € 90. Dan gaat bij mij de lol er al snel af. Je wilt dan wel vooraan staan en bent al vroeg bij zo’n betonnen kolos daar ergens in Amsterdam Zuid Oost. Het helpt allemaal niet mee. Bovendien is het bier binnen duur, slecht en in plastic bekers verpakt… Je moet er wat voor over hebben. Toch was het een concert om niet snel te vergeten. De setlist is hier te vinden.

Maar gisteravond niets van dat alles. Vooraf heerlijk gegeten bij vrienden, bijna voor de deur geparkeerd. We waren nog geen tien minuten binnen, zaten op de eerste rij en Erwin startte met een paar nummers van Harvest. Toch wel het album van Neil’s doorbraak, ook al zullen anderen After the Goldrush noemen en weer anderen Everybody knows this is nowhere. Het werd een fantastische avond. Ondanks een druk weekend dat hij achter de rug had, speelde hij de sterren van de hemel. Prachtige covers, met hier en daar een eigen invulling en een verhaal.

De omgeving, café de Cactus in Hengelo, was perfect. In zo’n prachtige omgeving past deze muziek, zoals die vroeger in Ommen in de Tronk werd gedraaid. Erwin speelde muziek die je wilde horen. Hij speelde het zo, zoals je het wilde horen en het was live, super live. Bij vlagen gevoelig, bij vlagen all over the place, geweldig.

Ik denk, met nog wat meer omlijsting en nog wat meer verhalen eromheen, is deze show “theaterwaardig”. Zoals Flip en zijn Noormannen nu furore maken met Tom Waits.

We hadden een prachtige avond voor weinig geld op een mooie locatie en met goed bier!! Over de schoenen van Erwin hebben we het op de terugweg niet meer gehad.

8 januari 2024

You’re the measure of my dream…

Dat zingt Nick Cave op de begrafenis van Shane McGowan vlak voor kerst aan het eind van het nummer “A rainy night in Soho…” De woorden laten me niet los, zou dominee Gremdaat zeggen.

De muziek tijdens deze begrafenis raakt me. Iers, zo Iers als Iers maar kan zijn. Shane had een leven met veel drank. Op Pinkpop 1993, dat ik vaak op video zag, werd hij van het podium gehaald, omdat hij niet verder kon. Ik was jaren in de war met Thelonius Monk, die ook met het een of ander aan middelen in zijn lijf, dat zelfde jaar in de geluidstoren klom. Ik vond zijn muziek mooi. Best wel goeie rock. Veel jaren later wordt hij geconfronteerd met dat filmpje waar zijn zoon bij is. Hij verontschuldigt zich.

Shane McGowan was anders. Ik vergelijk hem weleens met André Hazes in Nederland. Wie ik hier nu tekort doe, weet ik niet. Beiden hielden van drank. Shane werd ziek en in liefde verzorgd door zijn vrouw en vrienden. Hij kreeg bij leven veel liefde terug. Dat zie je op diverse filmpjes op YouTube. Nog meer liefde viel hem ten deel tijdens zijn “funeral”. Het Nederlandse woord begrafenis is te kil. Een funeral vol met (Ierse) muziek, zoals muziek bedoeld is: troostend, emoties oproepend en samenbindend.

Ik heb er meerdere keren naar geluisterd deze kerst. Alleen en samen met wie ik ben, ’s middags en ’s avonds, met een lach en met een traan.

Hieronder wat links:

Nick Cave

Glen Hansard

Voor wie het hele uur wil meemaken…

You’re the measure of my dream. Wat een mooie zin is dat!

27 december 2023

De Ganges

In Zuid Amerika heb je de Rio Grande, in Noord Amerika de Missisippi, in Afrika de Zambezi, bij Arnhem de Rijn en hier in Patna de Ganges. Ganga noemen ze hem hier. De Ganges ontspringt ergens in de Himalaya. Onder andere de Kali Gandaki, waar we langs liepen op onze tocht in Nepal, komt uit in de Ganges. Zo schoon als hij daar lijkt, ze smerig is de rivier hier in Patna. Zagen we in Kagbeni blauwe luchten, hier zien we alleen smog. De zon is verdwenen. En dan moet je je nog bedenken dat ook nog Bangladesh de Ganges voor leven zorgt en pas daar de Indische Oceaan in stroomt.

Wij zijn hier in de droge tijd. Een beetje regenwater en een beetje smeltwater vult de rivierbedding. Deze rustige rivier wordt in de Monsoon een monster van geweld. Alles wat deze rivier tegenkomt, en dat is niet niks, stroomt ongezuiverd de oceaan in.

Op deze rivier varen we. Hier is de rivier dik twee kilometer breed met in het midden een eiland. Daarop is landbouw en worden zoals overal in India een paar koeien gehouden. Vaar je tien minuten terug naar de stad, dan kom je in een stad met in 2001 1,4 miljoen inwoners, waar ze een metro aan het bouwen zijn. Een groter contrast is niet mogelijk.

Dit contrast kan ik niet aan.

6 december 2023

Over grenzen

We zijn in India, Bihar, Patna. 300 kilometer van Pokhara en ongeveer 16 uur reizen in twee dagen. Wat een belevenis…. Eerst met gevaar voor eigen leven scheuren over de wegen in Nepal. Bijna iedere weg is ‘under construction’ of er is achterstallig onderhoud danwel er zijn bewuste verkeersremmende maatregelen. Een kilometer gewoon doorrijden is er niet bij.

Uiteindelijk kwamen we na zeven uur aan in Bīrganj, de Nepalese grensplaats. Er is volop actie en handel in alles. We lopen van ons hotel naar de grens ongeveer twee kilometer: om nooit te vergeten: een kind maakt huiswerk op de stoep, de auto’s en tuktuks toeteren onbegrijpelijk en het rauwe vlees van kippen, vissen en geiten hangt aan de muur.

De volgende dag gaan we de grens over… pffff. Praat nooit meer over een Nexit!!! Wat een bureaucratisch gebeuren. Eerst uitchecken in Nepal. De man die het stempel moet zetten is er nog niet en komt even later op de brommer. Dan inchecken in India. Bijna dezelfde procedure als op het vliegveld: foto, vingerafdrukken, maar hier was ook een groot boek. Het leek op het grote boek van Sinterklaas. Het was tenslotte 4 december… Al onze credentials werden er en detail in opgeschreven. Je snapt er niks van.

Uiteindelijk de eerste grens over. In India. Was het in Bīrganj druk, hier in Raxaul was het een compleet gekkenhuis. Direct werd ik te pakken genomen, ik hou het netjes, door de tuktuk chauffeur die geen wisselgeld had. Gelukkig waren we op tijd op het station. De trein in. We hadden gereserveerde plaatsen voor een habbekrats. We zaten goed en konden mooi het Indiase land zien. Het voldeed volledig aan het beeld dat we hadden. Mensen op het land aan het werk, motoren voor de spoorwegovergangen, veel mensen in de dorpen en steden en ongelofelijk veel plastic.

Vervolgens in Patna kwamen we in ‘Bollywood’ sferen in het hotel voor de bruiloft. Ik stap over een grens in een wereld die ik nog niet ken.

We gaan het meemaken!!

5 december 2023

Afscheid van Pokhara

Pokhara is een stad met minstens twee gezichten. Aan de ene kant heb je de stad, waar door Nepali gewoon geleefd wordt. Aan de andere kant heb je Lakeside. Hier kun je alles vinden, vooral ook wat je niet nodig hebt.

Pokhara zelf is zo groot als Utrecht. Een paar wegen doorsnijden de stad. Het is gewoon een derde wereld stad met veel viezigheid en grote verschillen in welvaart tussen mensen. Armoede maar ook gewone handel. Het is geen mooie stad. Gisteren liepen we er tien kilometer doorheen. Af en toe kom je nog oude pandjes tegen, maar het meeste is nog geen veertig jaar en vaak nog geen tien jaar oud.

Dan Lakeside. De naam zegt het al. Het ligt aan een meer en daar kun je met bootjes op varen. Er is een wandelpad langs het meer, waar mensen allerlei waar aanbieden. Van orange juice tot kralen. Het is er aangenaam toeven. Je kunt heerlijk op een terras zitten, flaneren en noem maar op. Er zijn talloze winkeltjes en er lopen mensen overal vandaan: Chinezen, Europeanen, Australiërs. Russen heb ik er niet veel gezien.

Vandaag zijn we hier voor het laatst. Het is een heldere dag en je kunt vanaf het voetpad langs het meer de bergen zien. Echt, mooier wordt het niet.

2 december 2023.

Globalisering

De president van China, Xi Jinping, en de president van de Verenigde Staten, Joe Biden, praten over van alles: over het klimaat, over Oekraïne, over Palestina en Israel, over de economie, en noem maar op. Waar ze ook over (laten) praten is over ASML, een simpel bedrijfje in Veldhoven, Nederland dat chipmachines maakt voor de grote chipproducenten, als Samsung en Intel. Geen chips dus, maar machines, zoals Stork vroeger in Hengelo de machines voor de textielindustrie maakte. Die machines hebben de beste technologie en daarom heeft ASML bijna een monopolie. De aandelenkoers ging in vijf jaar van € 135 naar € 630 met een maximum van tegen de € 800.


Zo’n bedrijf heeft slimme mensen nodig. Die hebben we genoeg in Nederland zou je denken. Maar niets is minder waar. Veel, ook in Eindhoven wonende werknemers, komen uit Aziatische landen. India voorop. En zo kan het gebeuren dat iemand in mijn familie met een Indiër is thuis gekomen, ik nu in Nepal zit en volgende week naar hun bruiloft ga.
Met wie ik ben komt uit dezelfde plaats als ik, maar wij wonen al niet meer in die plaats. Maar de generatie na ons, komt mensen tegen from “all over the World”. Dus die trouwen ook “all over the World” .

Gisteren was ik in een Nepalese kledingwinkel om met onze Nepalese vrienden een Sari te laten maken voor met wie ik ben. Een echte Sari. Prachtig om te zien. Wie hadden die dag al heel wat voorbeelden gezien, want deze periode is de periode dat veel mensen trouwen. Het is mooi, droog weer, de monsoon is echt over, de lucht is helder en de oogst van het jaar is binnen. Het bezoek aan de winkel was een prachtige ervaring!

Zondag gaan we met de taxi naar de grens en in India met de trein naar de bruiloft. We gaan het zien. Het lijkt me een belevenis.

30 november 2023

Politiek en journalistiek in Arnhem

Op een afstandje volg ik de politiek in Arnhem. Nu letterlijk op een afstandje, ik ben in Nepal, en lees het artikel in de Arnhemsche Courant, waarin Patrick Arink de schuld van de verkiezingsoverwinning van de PVV wijt aan het beleid van GroenLinks, de partij waar ik al vele jaren lid van ben. Dat is niet erg. Over beleid kun je van mening verschillen. Over het nut van milieuzones kun je van mening verschillen. Zo ook over wie gebruik maakt van het stadstheater. Over de Schaapsdrift kun je ook van alles zeggen: natuurlijk moest de communicatie beter. Daar zijn bij de start fouten gemaakt. Maar het plan van tafel zou toch te gek zijn. Nu is er een aangepast plan, met de sloop van enkele huizen en niet een gehele straat. Daar komen veel huizen voor terug. Mensen moeten ook wonen! Overigens van mening verschillen hierover mag ook.

Echter, wat Arink doet is Cathelijne Bouwkamp bashen. Het artikel als geheel dient niet om informatie te geven of iets dergelijks. Het artikel is een afrekening, is iemand afbranden tot de grond. Het artikel is nergens voor nodig, dient niets en niemand.

Wat het artikel doet is wat de PVV doet: populistisch raaskallen. Daar baal ik van, want de Arnhemsche politiek heeft wat anders nodig. Mensen die verbinden. Mensen die de discussie aangaan bij onenigheid. Mensen met visie, dat er gewoond moet worden in Malburgen en op de Hoogkamp, in Presikhaaf en De Laar-west. Daar wordt aan gewerkt en dat vraagt een brede kijk. Daar past niet het bashen bij, ook niet als je het niet met de persoon in kwestie eens bent.

Arnhem heeft een lange traditie van gezeur in de politiek. We moeten frisser (!) gaan kijken. Over de grenzen van partijen en personen heen. En natuurlijk mag iemand zeggen, dat ik dit schrijf vanuit Nepal en behoor tot de elite die zich dat kan permitteren. Dat mag. Of dat mij recht aandoet is de vraag.

Ik hoop echt dat de Arnhemsche Courant bij de inhoud blijft. Ik hou van de longreads en de nieuwsberichten, ook over de Schaapsdrift. Maar dat bashen helpt niet.

De verwijzing in het artikel naar opvattingen van Ahmed Marcouch kon ik overigens zeer waarderen.

29 november 2023

Are you ready for one more….

Ik dacht aan deze woorden van Eddie Vedder tijdens de legendarische show van Pearl Jam op Pinkpop 1992. Ik was er zelf niet, maar nam het op op de videorecorder. Twintig jaar later maakte ik een DVD van de opname en nu deze woorden in me opkomen voor het begin van weer een nieuwe wandeling, nu vind ik de woorden en het gezicht van Eddie direct op YouTube. Wat heb ik dat vaak gezien!

We lopen weg uit Marpha richting de nieuwe weg. Eerst kopen we nog wat appels. Sinds een jaar of tien worden er veel appels geteeld in dit gebied. Het zijn ontwikkelingsprojecten. Japanse appels, Italiaanse appels… helaas zie ik nog geen Jonagold uit Nederland. Maar misschien kunnen die niet tegen dit klimaat. De appels worden lokaal verbouwd, geoogst en verkocht en er wordt werkelijk van alles mee gemaakt. Het belangrijkste is natuurlijk Raksi, lokaal gedistilleerd. Maar ook appeltaart, gedroogde appels en vanochtend bij het ontbijt at ik een appelpannenkoek, zoals mijn moeder die vroeger altijd maakte. Heerlijk.

Ik verheug me erg op deze ochtend. In 2007 liepen we hier bij stralend weer en zagen we aan de ene kant de Daulaghiri en aan de andere kant van de rivier het Annapurna massief. Zo fantastisch! Vandaag schijnt de zon niet. We lopen niet door de rivier, maar via de nieuw aangelegde weg. Maar het is er niet minder mooi om. Het is ongelofelijk. Dat mensen hier leven en een bestaan opbouwen. Eigenlijk geweldig dat er een weg is en dat er veel minder gedragen hoeft te worden op de hoofden of met ezels of op welke andere manier dan ook. We zien armoede en ook deels lege dorpjes, wat ook kan komen door het seizoen. Maar we zien ook veel ontwikkeling ten goede, zoals scholen en de hbo-opleiding naast ons hotel.

Mijn beeld is dat ontwikkeling mensen vooruit helpt. Het verschrikkelijke werk is deels gestopt. De weg wordt niet meer met de hand aangelegd, zoals in 2007, maar met Hyundai gravers, brekers en tractoren. Voor mijn kleinzoon: we zagen zelfs een John Deere. En natuurlijk wil je dingen anders. Waarom is er geen 100% gezond drinkwater? Nu gooien mensen al die lege waterflessen in de rivier. Wat een bende! En waarom leg je een goeie weg niet eerst aan in een dorp, zodat de bewoners geen stof happen? Vaak is de weg tussen dorpen beter dan in de dorpen. Dat zagen we ook op de weg van Kathmandu naar Pokhara.

Er is al veer geschreven over ontwikkeling en het laatste is ook nog niet geschreven. Ik tik maar wat gedachten tijdens tijdens één van de mooiste wandelingen in mijn leven: langs De Kali Gandaki tussen de Annapurna en de Daulaghiri..

27 november 2023

Vandaag terug in Pokhara vanuit Kalopani. Onderweg toch wel veel hard werk gezien. Misschien het positieve beeld van gisteren wat negatief bijstellen. Soms is werk geen werk, maar sloven… Knetterhard werken onder slechte omstandigheden. Het woord slavernij komt in me op, maar dat heeft toch meer een Qatarese dimensie.

De reis per jeep ging goed!

28 november 2023