Op de Kleine Kweek.
In Warnsborn.
Bij ons achter….
Bij ons voor….
5 april 2024
Ode (5)
Het is weer zo’n dag…
…..dat alles in elkaar past. Ik open de krant en lees dat Richard Serra is overleden. Zeer onder de indruk waren we van zijn werk in het Guggenheim in Bilbao. Nu lees ik dat hij als kind op een scheepswerf een boot te water zag gaan. Ik begrijp zijn schepping nu iets beter.
Vaak gingen we, met wie ik ben en ik, op witte donderdag, goede vrijdag, en stille zaterdag naar de kerk. Het lijden sprak ons meer aan dan het vrolijke van pasen. De laatste tijd gaan we niet meer. De plek waar we ons op deze dagen thuis voelen is te ver weg. Ik draaide ook vaak in deze week de Johannes Passion. Thuis hadden we een uittreksel van dit muziekstuk van Bach: het pastte op één LP, twee keer twintig minuten. De laatste jaren draaide ik het hele stuk wel via Spotify. Ook dat lijkt verder weg.
In Trouw las ik vandaag de column “Billen schudden” van Kelli van der Waals. Ze beschrijft pubers eind jaren 90 en hoe de muziek van Def Rhymz daar in een rol speelt.
Prachtig beschrijft ze wat er gebeurde. Ik vroeg me af hoe mijn kinderen dat beleefd hebben. Ook vergelijkt ze de tijd van toen, als veertiger van nu met vandaag. Was vroeger alles beter, denk je haast als ze , vrij vertaald, schrijft: “Het was een periode (eind jaren 90) van ogenschijnlijk eindeloze economische groei en relatieve politieke stabiliteit toen Trump en Poetin nog geen wereldmachten regeerden, klimaatverandering geen crisis leek, corona niet bestond. Pandemieën en oorlogen waren abstract, ver weg in geografie en tijd.”
Met wie ik ben is aan het mantelzorgen en ik draai muziek. Afgelopen zomer waren we naar Placebo in 013 in Tilburg. Prachtige, ook harde muziek. Muziek die misschien niet bij ons past. We waren de oudsten daar. De laatste dagen draai ik hun nummer Meds vaak. Intrigerende muziek. Alison Mosshart speelt mee. Ik ken haar niet en ging haar draaien naar aanleiding van dat nummer. Ik geniet van haar muziek, soms fragiel, soms hard en duidelijk. Op Spotify kun je dan naar radio. De muziek die met haar verbonden is wordt dan “gedraaid”. Soms haar eigen muziek en vaak muziek van anderen. Nu kwam, terwijl ik aardappels schilde, een nummer van Neil Young voorbij, “Hey Hey, My My”, gespeeld door Battleme van “Sons of Anarchy”. Een nummer dat mij in diezelfde jaren 90 moed gaf met zinnen als “It’s better to burn out, than to fade away …” en “Rock and roll wil never die…”
Het is de rauwe werkelijkheid van alle dag waar in ons land de ene volksvertegenwoordiger de andere volksvertegenwoordiger op de bek wil slaan, waar de opening van een museum over de deportatie van 103.000 mensen vestoord wordt door mensen die dat blijkbaar niet begrijpen en waar politici gefinancierd worden om chaos en anarchie te creëren.
Toen, die dag in Bilbao, schuilden in de harde werkelijkheid van beton en staal, gecreëerd door Serra, kinderen. De kinderen zaten in een kring en lieten de omgeving op zich afkomen en zagen elkaar. Een scherper contrast is haast niet denkbaar.
28 maart 2024
Foto’s: “The Matter of Time”, Richard Serra, Guggenheim museum, Bilbao, 6 juni 2023.
Het museum is geopend…
Ik ben onder de indruk van Lodewijk Asscher en Boris van de Ham en citeer hun tweets. Asscher. De vraag van Frans Weisglas is een goede vraag. De reactie van Asscher is compleet.
Boris van der Ham:
Zo denk ik er ook over. Ik kan het niet beter verwoorden. Binnenkort weer naar Amsterdam…
10 maart 2024
Over genocide
Morgen wordt het (Nederlandse) Holocaust monument in Amsterdam geopend. Daarvoor is de ook de Israëlische president Herzog uitgenodigd. Deze opening is totaal gepolitiseerd, ook door de partij waar ik veertig jaar lid van ben en op heb gestemd. Ik heb daar grote moeite mee om een paar redenen.
Geen enkele oorlog in de moderne tijd is te vergelijken met de systematische uitroeiing van de joden in de Tweede Wereldoorlog. Het opzetten van concentratiekampen, treindienstregelingen, en het ronselen van medewerkers kent zijn weerga niet. Het is onbeschrijflijk wat er is gedaan in de jaren 30 en 40 van de vorige eeuw. Je wordt stil op het namenmonument. Zie mijn eerdere blog.
De systematische wijze waarop Hamas aangevallen heeft is moord met voorbedachte rade. Het nemen van gijzelaars en deze mishandelen en gebruiken als handelswaar is een misdaad tegen de menselijkheid in mijn ogen. Welke landen zijn verantwoordelijk voor de steun aan Hamas. Waarom worden deze landen niet aangesproken door de mensen en organisaties die deze opening politiseren.
Hamas is een terroristische organisatie als IS dat zijn kiezers gijzelt. Waarom gebruik je ziekenhuizen als kazernes, waarom kaap je vrachtwagens met hulpgoederen? Ik wil Palestijnen steunen, maar elke steun voor Hamas is voor mij steun aan geweld.
En ja: ik vind dat Israel zijn nederzettingen politiek moet veranderen. En ja: ik vind dat de orthodoxen de boel kapot maken. En ja: ik vind dat Palestijnen recht op leven in vrede hebben. Dat moet er snel komen en er moet snel een oplossing komen.
Maar die oplossing komt niet alleen van Israël: ook de Palestijnen moeten mee willen doen en vooral de landen die Hamas in het zadel houden. Daar zouden we onze aandacht en diplomatie op moeten richten.
9 maart 2024
Coveren doe je niet zomaar!!
Patti Smith maakte ooit het album Twelve. Het was een album met twaalf covers van nummers die haar op een of andere manier hadden geïnspireerd. Het werd een prachtig album met nummers van Bob Dylan, Neil Young, The Doors en Stevie Wonder. Hoogtepunt op het album is wat mij betreft Smells like teen spirit van Nirvana / Kurt Cobain. Een nummer dat ontelbaar veel is gecoverd. Ik zag het concert waarin ze de covers speelde, samen met wie ik ben, in Paradiso in Amsterdam. Het was een mooie avond!
Een jaar geleden, ofzo, waren we bij Flip Noorman in de Kleine Komedie . Hij en zijn Noormannen speelden die avond door hem vertaalde muziek van Tom Waits. De muziek was fantastisch en de vertolking van andermans muziek geweldig. Ik wil altijd nog een keer naar een concert van Tom Waits, maar ik vrees dat hij de oceaan niet meer overkomt. Dit concert deed mijn verlangen om de echte master nog een keer te zien groeien. De Noormannen maakten dat verlangen los.
Erwin Nyhoff kende ik eigenlijk niet. In de tijd van zijn The Prodigal Sons, was ik teveel met kleine kinderen bezig en de Voice of Holland heb ik nooit gekeken. Toen waren die kleintjes alweer te groot (gelukkig…). Nu kwam ik Erwin per ongeluk binnen een paar maanden twee keer tegen. Met covers…
Nou ja covers. In het geval van Cuby’s Bleus, in het Oude Luxor in Rotterdam vertolkte hij de rol van Harry Muskee. Erwin Java, oud lid van de Blizzards trok de kar. Die speelde zichzelf, zoals alleen hij dat kan. Een geweldige Appleknockers flophouse kwam eruit, maar ook rustige bleusballads, als Somebody will know someday, werden super mooi gezongen door Erwin Nyhoff. Met wie ik ben, was wat minder tevreden over de schoenen van Erwin, maar verder net zo enthousiast als ik.
Gisteravond zag ik in Hengelo ‘Erwin Nyhoff plays Neil Young’. Nou heb ik best wat LP’s van Neil Young, later kocht ik van een aantal LP’s ook de CD’s en van sommige nieuwe albums heb ik alleen de CD’s. Een keer of zes ben ik naar zijn concerten geweest in Rotterdam, Amsterdam en of all places Weert. Naar Neil Young luisteren schuurt altijd. Of hij heeft zijn avond niet, of hij speelt alleen waar hij zelf zin in heeft, of je mag niet drinken tijdens het concert, terwijl hij zelf aan een pint zit. Er is altijd wat. De laatste keer stond ik op rij 3 en had prachtig zicht. Het kaartje kostte iets van € 90. Dan gaat bij mij de lol er al snel af. Je wilt dan wel vooraan staan en bent al vroeg bij zo’n betonnen kolos daar ergens in Amsterdam Zuid Oost. Het helpt allemaal niet mee. Bovendien is het bier binnen duur, slecht en in plastic bekers verpakt… Je moet er wat voor over hebben. Toch was het een concert om niet snel te vergeten. De setlist is hier te vinden.
Maar gisteravond niets van dat alles. Vooraf heerlijk gegeten bij vrienden, bijna voor de deur geparkeerd. We waren nog geen tien minuten binnen, zaten op de eerste rij en Erwin startte met een paar nummers van Harvest. Toch wel het album van Neil’s doorbraak, ook al zullen anderen After the Goldrush noemen en weer anderen Everybody knows this is nowhere. Het werd een fantastische avond. Ondanks een druk weekend dat hij achter de rug had, speelde hij de sterren van de hemel. Prachtige covers, met hier en daar een eigen invulling en een verhaal.
De omgeving, café de Cactus in Hengelo, was perfect. In zo’n prachtige omgeving past deze muziek, zoals die vroeger in Ommen in de Tronk werd gedraaid. Erwin speelde muziek die je wilde horen. Hij speelde het zo, zoals je het wilde horen en het was live, super live. Bij vlagen gevoelig, bij vlagen all over the place, geweldig.
Ik denk, met nog wat meer omlijsting en nog wat meer verhalen eromheen, is deze show “theaterwaardig”. Zoals Flip en zijn Noormannen nu furore maken met Tom Waits.
We hadden een prachtige avond voor weinig geld op een mooie locatie en met goed bier!! Over de schoenen van Erwin hebben we het op de terugweg niet meer gehad.
8 januari 2024
You’re the measure of my dream…
Dat zingt Nick Cave op de begrafenis van Shane McGowan vlak voor kerst aan het eind van het nummer “A rainy night in Soho…” De woorden laten me niet los, zou dominee Gremdaat zeggen.
De muziek tijdens deze begrafenis raakt me. Iers, zo Iers als Iers maar kan zijn. Shane had een leven met veel drank. Op Pinkpop 1993, dat ik vaak op video zag, werd hij van het podium gehaald, omdat hij niet verder kon. Ik was jaren in de war met Thelonius Monk, die ook met het een of ander aan middelen in zijn lijf, dat zelfde jaar in de geluidstoren klom. Ik vond zijn muziek mooi. Best wel goeie rock. Veel jaren later wordt hij geconfronteerd met dat filmpje waar zijn zoon bij is. Hij verontschuldigt zich.
Shane McGowan was anders. Ik vergelijk hem weleens met André Hazes in Nederland. Wie ik hier nu tekort doe, weet ik niet. Beiden hielden van drank. Shane werd ziek en in liefde verzorgd door zijn vrouw en vrienden. Hij kreeg bij leven veel liefde terug. Dat zie je op diverse filmpjes op YouTube. Nog meer liefde viel hem ten deel tijdens zijn “funeral”. Het Nederlandse woord begrafenis is te kil. Een funeral vol met (Ierse) muziek, zoals muziek bedoeld is: troostend, emoties oproepend en samenbindend.
Ik heb er meerdere keren naar geluisterd deze kerst. Alleen en samen met wie ik ben, ’s middags en ’s avonds, met een lach en met een traan.
Hieronder wat links:
Voor wie het hele uur wil meemaken…
You’re the measure of my dream. Wat een mooie zin is dat!
27 december 2023
Politiek en journalistiek in Arnhem
Op een afstandje volg ik de politiek in Arnhem. Nu letterlijk op een afstandje, ik ben in Nepal, en lees het artikel in de Arnhemsche Courant, waarin Patrick Arink de schuld van de verkiezingsoverwinning van de PVV wijt aan het beleid van GroenLinks, de partij waar ik al vele jaren lid van ben. Dat is niet erg. Over beleid kun je van mening verschillen. Over het nut van milieuzones kun je van mening verschillen. Zo ook over wie gebruik maakt van het stadstheater. Over de Schaapsdrift kun je ook van alles zeggen: natuurlijk moest de communicatie beter. Daar zijn bij de start fouten gemaakt. Maar het plan van tafel zou toch te gek zijn. Nu is er een aangepast plan, met de sloop van enkele huizen en niet een gehele straat. Daar komen veel huizen voor terug. Mensen moeten ook wonen! Overigens van mening verschillen hierover mag ook.
Echter, wat Arink doet is Cathelijne Bouwkamp bashen. Het artikel als geheel dient niet om informatie te geven of iets dergelijks. Het artikel is een afrekening, is iemand afbranden tot de grond. Het artikel is nergens voor nodig, dient niets en niemand.
Wat het artikel doet is wat de PVV doet: populistisch raaskallen. Daar baal ik van, want de Arnhemsche politiek heeft wat anders nodig. Mensen die verbinden. Mensen die de discussie aangaan bij onenigheid. Mensen met visie, dat er gewoond moet worden in Malburgen en op de Hoogkamp, in Presikhaaf en De Laar-west. Daar wordt aan gewerkt en dat vraagt een brede kijk. Daar past niet het bashen bij, ook niet als je het niet met de persoon in kwestie eens bent.
Arnhem heeft een lange traditie van gezeur in de politiek. We moeten frisser (!) gaan kijken. Over de grenzen van partijen en personen heen. En natuurlijk mag iemand zeggen, dat ik dit schrijf vanuit Nepal en behoor tot de elite die zich dat kan permitteren. Dat mag. Of dat mij recht aandoet is de vraag.
Ik hoop echt dat de Arnhemsche Courant bij de inhoud blijft. Ik hou van de longreads en de nieuwsberichten, ook over de Schaapsdrift. Maar dat bashen helpt niet.
De verwijzing in het artikel naar opvattingen van Ahmed Marcouch kon ik overigens zeer waarderen.
29 november 2023
Daar zijn we dan….
In 2007 was ik hier in Jomsom met een vliegtuigje. Nu gingen we hobbelen met een jeep. De weg is klaar, nou ja klaar…. Hij is er. Er zijn stukken perfect naar Zwitsers voorbeeld, er zijn delen waar nog hard gewerkt moet worden en er zijn landslides: in de monsoon zijn gewoon stukken weggeslagen. In goed zeven uur reden we van Pokhara naar Jomsom.
We zitten nu midden in de Himalaya tussen het Annapurna massief en de Daulaghiri. We zijn op drieduizend meter en de bergen om ons heen reiken tot ruim achtduizend meter. Indrukwekkend. Verder is het hier droog, heel droog. Het is als in een woestijn. De vorige keer waren we in mei. Er was veel meer sneeuw en de dorpjes hadden geïrrigeerd. Sommige stukken waren groen. Nu is het november. Veel minder sneeuw en het is herfst. De appel oogst is binnen. De rijst oogst in de iets hoger dan Pokhara gelegen delen nog aan de gang. Er worden hier veel appels verbouwd. We nemen wat mee terug naar Pokhara voor de hoteleigenaar daar. Hier hebben we wat gedroogde appels gekocht, zoals je die in de muesli aantreft. Heerlijk zijn die.
23 november 2023
Pokhara
Twee dagen zijn we in Pokhara, aan het meer. Alle windstreken landen hier: Europeanen, Russen, Aziaten in soorten en maten. Het is er druk. Corona voorbij en het is drukker dan in 2019 toen we hier ook waren. Gisteren liepen we 5 kilometer zuidwaarts en vandaag 5 kilometer noordwaarts langs het meer. Naar de uiteinden. Je komt in landelijk gebied. Met rijstbouw. In 2007 toen we in het voorjaar hier waren werd de rijst geplant. In 2019 was de rijst bijna rijp, maar stond nog op het land. Nu ligt de rijst te drogen of wordt al gedorst. De korrels gaan als het witte/ bruine goud naar de markt. Die markt heb ik nog niet gezien. Het stro gaat mee naar de boerderij. Vrouwen zijn onzichtbaar onder een lading stro. Wandelende strobalen. Het is hard werken. Keihard.
We zien ook dat het land opnieuw klaar wordt gemaakt. Er wordt geploegd en de aangevoerde droge mest wordt verkruimeld met de hand en over het land gestrooid. Ik wist niet wat er moest gebeuren voordat ik bij de Jumbo een pak snelkokende Lassie toverrijst koop voor € 2,50. Ook wist ik niet hoe groot de overeenkomsten zijn tussen rijst en tarwe: het oogsten, het drogen, het dorsen, het verwerken.
We zien ook de verbouw van allerlei andere producten: tomaten, kolen, bananen en noem maar op. Verder worden hier en daar kippen gehouden.
Het is overigens werkelijk verbazend hoe schoon de rijstvelden zijn in vergelijking tot de stad: overal plastic, waar je ook kijkt.
Morgen gaan we de bergen in. Met een jeep naar 2800 meter. Daar gaan we lopen.
22 november 2023, verkiezingsdag in Nederland.
Work in progress in het kwadraat….
Stel je voor je rijdt vanuit Amsterdam over de A2 en je ziet het bord Maastricht 200 kilometer… zoiets en geen vierbaansweg en geen knooppunt Ouderijn, geen rondweg Den Bosch en al helemaal geen randweg Eindhoven. Stel je ook eens voor dat je die weg wilt gaan aanleggen midden in de Ardennen met overal heuvels en dat de oude weg dwars door dorpjes gaat.
Nou dat hebben we vandaag gezien op onze reis van Kathmandu naar Pokhara, het tweede toeristische centrum van Nepal. We zaten in de bus net achter de chauffeur, dus we konden het goed zien: nergens was de weg klaar, overal kunstwerken in aanbouw en overal mensen die onder het stof zaten: burgers, boeren en arbeiders. De laatsten nog het meest.
We vroegen ons af of de arbeiders het hier beter hadden, dan in Qatar. We denken het niet, maar dat hebben we niet gecheckt. Wat wel zo is, denk ik, dat deze investering uiteindelijk ten goede komt aan het land zelf. Of van China, dat de investering financiert.
Uiteindelijk hebben we geen acht uur maar tien uur gehobbeld. Wanneer de weg ooit klaar is, weet ik niet, maar het wordt wel voortvarend – Chinees – aangepakt. China en Nepal vieren ook al samen een Chinees – Nepalees vriendschapsfestival: het Dragon Boat race festival was dit jaar op 23 en 24 juni.
20 november 2023