Geen categorie – Gert Hengelaar

29 november 202329 november 2023

Politiek en journalistiek in Arnhem

Op een afstandje volg ik de politiek in Arnhem. Nu letterlijk op een afstandje, ik ben in Nepal, en lees het artikel in de Arnhemsche Courant, waarin Patrick Arink de schuld van de verkiezingsoverwinning van de PVV wijt aan het beleid van GroenLinks, de partij waar ik al vele jaren lid van ben. Dat is niet erg. Over beleid kun je van mening verschillen. Over het nut van milieuzones kun je van mening verschillen. Zo ook over wie gebruik maakt van het stadstheater. Over de Schaapsdrift kun je ook van alles zeggen: natuurlijk moest de communicatie beter. Daar zijn bij de start fouten gemaakt. Maar het plan van tafel zou toch te gek zijn. Nu is er een aangepast plan, met de sloop van enkele huizen en niet een gehele straat. Daar komen veel huizen voor terug. Mensen moeten ook wonen! Overigens van mening verschillen hierover mag ook.

Echter, wat Arink doet is Cathelijne Bouwkamp bashen. Het artikel als geheel dient niet om informatie te geven of iets dergelijks. Het artikel is een afrekening, is iemand afbranden tot de grond. Het artikel is nergens voor nodig, dient niets en niemand.

Wat het artikel doet is wat de PVV doet: populistisch raaskallen. Daar baal ik van, want de Arnhemsche politiek heeft wat anders nodig. Mensen die verbinden. Mensen die de discussie aangaan bij onenigheid. Mensen met visie, dat er gewoond moet worden in Malburgen en op de Hoogkamp, in Presikhaaf en De Laar-west. Daar wordt aan gewerkt en dat vraagt een brede kijk. Daar past niet het bashen bij, ook niet als je het niet met de persoon in kwestie eens bent.

Arnhem heeft een lange traditie van gezeur in de politiek. We moeten frisser (!) gaan kijken. Over de grenzen van partijen en personen heen. En natuurlijk mag iemand zeggen, dat ik dit schrijf vanuit Nepal en behoor tot de elite die zich dat kan permitteren. Dat mag. Of dat mij recht aandoet is de vraag.

Ik hoop echt dat de Arnhemsche Courant bij de inhoud blijft. Ik hou van de longreads en de nieuwsberichten, ook over de Schaapsdrift. Maar dat bashen helpt niet.

De verwijzing in het artikel naar opvattingen van Ahmed Marcouch kon ik overigens zeer waarderen.

29 november 2023

23 november 202323 november 2023

Daar zijn we dan….

In 2007 was ik hier in Jomsom met een vliegtuigje. Nu gingen we hobbelen met een jeep. De weg is klaar, nou ja klaar…. Hij is er. Er zijn stukken perfect naar Zwitsers voorbeeld, er zijn delen waar nog hard gewerkt moet worden en er zijn landslides: in de monsoon zijn gewoon stukken weggeslagen. In goed zeven uur reden we van Pokhara naar Jomsom.

We zitten nu midden in de Himalaya tussen het Annapurna massief en de Daulaghiri. We zijn op drieduizend meter en de bergen om ons heen reiken tot ruim achtduizend meter. Indrukwekkend. Verder is het hier droog, heel droog. Het is als in een woestijn. De vorige keer waren we in mei. Er was veel meer sneeuw en de dorpjes hadden geïrrigeerd. Sommige stukken waren groen. Nu is het november. Veel minder sneeuw en het is herfst. De appel oogst is binnen. De rijst oogst in de iets hoger dan Pokhara gelegen delen nog aan de gang. Er worden hier veel appels verbouwd. We nemen wat mee terug naar Pokhara voor de hoteleigenaar daar. Hier hebben we wat gedroogde appels gekocht, zoals je die in de muesli aantreft. Heerlijk zijn die.

23 november 2023

22 november 202322 november 2023

Pokhara

Twee dagen zijn we in Pokhara, aan het meer. Alle windstreken landen hier: Europeanen, Russen, Aziaten in soorten en maten. Het is er druk. Corona voorbij en het is drukker dan in 2019 toen we hier ook waren. Gisteren liepen we 5 kilometer zuidwaarts en vandaag 5 kilometer noordwaarts langs het meer. Naar de uiteinden. Je komt in landelijk gebied. Met rijstbouw. In 2007 toen we in het voorjaar hier waren werd de rijst geplant. In 2019 was de rijst bijna rijp, maar stond nog op het land. Nu ligt de rijst te drogen of wordt al gedorst. De korrels gaan als het witte/ bruine goud naar de markt. Die markt heb ik nog niet gezien. Het stro gaat mee naar de boerderij. Vrouwen zijn onzichtbaar onder een lading stro. Wandelende strobalen. Het is hard werken. Keihard.

We zien ook dat het land opnieuw klaar wordt gemaakt. Er wordt geploegd en de aangevoerde droge mest wordt verkruimeld met de hand en over het land gestrooid. Ik wist niet wat er moest gebeuren voordat ik bij de Jumbo een pak snelkokende Lassie toverrijst koop voor € 2,50. Ook wist ik niet hoe groot de overeenkomsten zijn tussen rijst en tarwe: het oogsten, het drogen, het dorsen, het verwerken.

We zien ook de verbouw van allerlei andere producten: tomaten, kolen, bananen en noem maar op. Verder worden hier en daar kippen gehouden.

Het is overigens werkelijk verbazend hoe schoon de rijstvelden zijn in vergelijking tot de stad: overal plastic, waar je ook kijkt.

Morgen gaan we de bergen in. Met een jeep naar 2800 meter. Daar gaan we lopen.

22 november 2023, verkiezingsdag in Nederland.

21 november 202321 november 2023

Work in progress in het kwadraat….

Stel je voor je rijdt vanuit Amsterdam over de A2 en je ziet het bord Maastricht 200 kilometer… zoiets en geen vierbaansweg en geen knooppunt Ouderijn, geen rondweg Den Bosch en al helemaal geen randweg Eindhoven. Stel je ook eens voor dat je die weg wilt gaan aanleggen midden in de Ardennen met overal heuvels en dat de oude weg dwars door dorpjes gaat.

Nou dat hebben we vandaag gezien op onze reis van Kathmandu naar Pokhara, het tweede toeristische centrum van Nepal. We zaten in de bus net achter de chauffeur, dus we konden het goed zien: nergens was de weg klaar, overal kunstwerken in aanbouw en overal mensen die onder het stof zaten: burgers, boeren en arbeiders. De laatsten nog het meest.

We vroegen ons af of de arbeiders het hier beter hadden, dan in Qatar. We denken het niet, maar dat hebben we niet gecheckt. Wat wel zo is, denk ik, dat deze investering uiteindelijk ten goede komt aan het land zelf. Of van China, dat de investering financiert.

Uiteindelijk hebben we geen acht uur maar tien uur gehobbeld. Wanneer de weg ooit klaar is, weet ik niet, maar het wordt wel voortvarend – Chinees – aangepakt. China en Nepal vieren ook al samen een Chinees – Nepalees vriendschapsfestival: het Dragon Boat race festival was dit jaar op 23 en 24 juni.

20 november 2023

19 november 202321 november 2023

Work in progress

We zijn geland in Kathmandu, Nepal. Met wie ik ben en ik hobbelden vandaag rond Thamel en gingen met de taxi naar de Boeddha tempel Bodanath. We zijn weer helemaal ondergedompeld in een Aziatische stad met toeters en af en toe fietsbellen. Wat een verkeer.

Ik ben hier nu voor de vierde keer. Je ziet ontwikkeling. Wat voor ontwikkeling. Ook hier, of juist hier, maakt het uit aan welke kant van de streep je je bevindt. Was er in 2007 nog maar één Mall, nu zie je van die vreselijke gebouwen overal in de stad. Er zijn er nogal wat in aanbouw.

Ik wou net tikken, dat in 2007 nog weleens het licht uitviel en nu niet meer. Maar wat gebeurt er: Het licht valt uit. Nou ja.

Met die grote nieuwe gebouwen wordt mogelijk de tweedeling ook groter. In het centrum lijken er minder bedelaars, maar dat zegt me niets over geheel Kathmandu. De fiets met de granaatappels mooi opgestapeld, zagen we alleen nog ver buiten Thamel. Er zijn nog genoeg kleine winkels.

Op de plaats waar vroeger de bus naar Pokhara vertrok, is nu ook grootschalige nieuwbouw gerealiseerd. Dus gaan we morgen met een andere bus. Pokhara is niet ver: slechts acht uur hobbelen.

19 november 2023

10 november 202310 november 2023

Verwarrende tijden

Over de oorlog in de Oekraïne zijn we het met z’n allen wel eens. De Oekraïners horen bij het westen en we willen dat de Russen verliezen, op een paar malloten van Forum voor Democratie na. Dat zijn overigens wel 4 of 5 zetels. Dus vergis je niet 3 op de 100, 1 op de 30, kiezers stemt daarvoor. Dat was in de tijden van Janmaat net effe anders.

Maar wat verwarrender is, is de oorlog in Gaza. Er zijn verschillende perspectieven.

Het perspectief van de joden die in een pogrom zijn aangevallen terwijl ze aan het feesten waren. Zonder aanleiding werden ze de dood ingejaagd of worden ze tot op de dag van vandaag gegijzeld. Puur terrorisme, waarmee niet te onderhandelen valt.

Het perspectief van de gewone Palestijn in Gaza die probeert te overleven te midden van een jungle en afhankelijk is van hulp. Die geen weg vooruit ziet in Gaza en nu na 7 oktober systematisch wordt gebombardeerd. Eindeloos uitzichtloos.

Het perspectief van Hamas, dat onder ziekenhuizen, bij scholen en in vluchtelingen kampen bases opricht en van daaruit Israël wil bombarderen en van de rivier tot aan de zee wil vernietigen.

Dan hebben we nog de gewone Nederlander, die graag een standpunt inneemt, zoals ik. Maar welk standpunt? Hoe verwarrend is dit. In tijden van oorlog komt het erop aan. In Rotterdam wordt vandaag een monument opgericht voor de mannen die werden gedwongen in de oorlogsmachine van Hitler te werken. Meer dan vijfhonderd van hen kwamen nooit meer terug. Lees hier.

Anderen vragen zich af of je de bombardementen van Israël op Gaza kunt vergelijken met de vernietingsmachine van Auschwitz. Ik denk van niet. In Auschwitz waren weerloze burgers die en masse werden vernietigd. In Gaza, wordt gebombardeerd op scholen en is het doel strijders te vernietigen. Daarbij vallen veel te veel burgerslachtoffers. Rampzalig.

En we kunnen eenvoudig zeggen dat een twee staten oplossing de oplossing is. Maar dan moeten we beginnen met de financiers van deze staten om tafel te brengen. Qatar en anderen willen een vorm van ellende in stand houden, denk ik weleens. Het heeft in ieder geval effect op de olieprijs.

Ik werd deze dagen getroffen door Frits Barend, Lodewijk Asscher en Robert Habeck. Frits bezoekt regelmatig Abelhak Nouri. Ajaxied die door medisch falen in coma ligt. Frits probeert te overbruggen. Een gewoon mens, die zich in zijn eigen stad niet meer veilig voelt. Lodewijk Asscher reageert zeer ingetogen op een artikel in Trouw van Leo Lucassen en intens op een spotprent in de Volkskrant. Ik ben hem zeer dankbaar voor alle nuance.

De haat sijpelt weer door de stad, het land en op de stations. Ik ben van GroenLinks, al 40 jaar, en als dan een statenlid van mijn partij in de Staten van Utrecht in haar maidenspeech begint met de rivier en eindigt bij de zee, word ik misselijk en verdrietig. Trots ben ik daarentegen op de verbindende rol van Femke Halsema in Amsterdam.

Het interview dat Robert Habeck, Grünen minister voor economie en klimaat in Duitsland, had met Igor Levit, pianist, gaf mijn denken richting. Hier te zien.

Nie wieder ist jetzt.

10 november 2023

13 september 202313 september 2023

Brood en wijn

Ik herinner me als kind nog goed wanneer brood en wijn gedeeld werd in de kerk waar wij bij hoorden. Mijn ouders kleedden zich anders. Mijn vader deed het zwarte pak aan. De sfeer was anders dan op andere zondagen. Rustiger. En ’s middags hoefden we niet naar de kerk. Want daar hadden we toch niks aan. Heerlijk vond ik dat.

Toen ik wat ouder was. zocht ik zelf plaatsen op waar brood en wijn gedeeld werd. Ik vond het altijd een mooi ritueel om aan het einde van de dienst brood en wijn te delen. De liederen die dan werden gezongen en gespeeld spraken me aan. De woorden over de bevrijding uit de slavernij en de verzoening tussen mensen ook. Verbinding met anderen, daar ging het om. Hoe klein ook.

Vorige week dinsdag heb ik mijn tarwe, die ik in oktober 2022 gezaaid heb en in augustus 2023 geoogst, gedorst. Op een oude manier. Met het graan uit in 2021 heb ik brood gebakken: Een gewoon fijn volkoren en een brood met walnoten en vijgen. Met een beetje brie smaakt het heerlijk. We hadden oogstdag van de volkstuin waar de tarwe heeft gestaan en daar heb ik het brood gedeeld. Heerlijk om te doen. Om het brood terug te brengen naar de plaats waar het is gegroeid. Een kortere cirkel kun je niet maken.

Deze week was het de beurt aan de druiven achter het huis. Maandag eerst een deel geplukt en sap van gemaakt. We hadden een geweldige oogst. Soms zijn er wespen, soms zijn er merels, soms zitten de druiven onder de schimmels. Maar dit jaar was het heel goed. Mooi blad, mooie dikke druiven. We hebben er weleens wijn van gemaakt, maar dat is toch meer niveau chateau migraine. Nu hebben we van meer dan 30 kilo druiven meer dan 20 liter sap gemaakt. Het sap hebben we gedeeld met buren, familie en vrienden of geven we weg als cadeau.

En natuurlijk houden we een (groot) deel zelf. Zo ben ik dan ook wel weer.

13 september 2023

30 augustus 2023

Het 250ste blog…

Dit is volgens WordPress mijn 250ste gepubliceerde blog. Het eerste blog was op 28 mei 2019. We zijn nu vier jaar later. De laatste tijd schrijf ik wat minder. Soms val ik in herhaling.

Toch blijft het me boeien, dat schrijven. Ik heb het geleerd in een krantje waarin we samen met vrienden schrijven. Het schrijven duurt meestal een uur en daarna nog een uur om de fouten eruit te halen en de foto’s toe te voegen. Met wie ik ben leest al mijn blogs eerst om de tikfouten eruit te halen. De betere blogs duren veel langer. Dan zit ik soms dagen in mijn hoofd met een thema. Wanneer ik dan begin te schrijven komt het binnen een uur op ‘papier’. Een zekere emotie hoort altijd bij het schrijven. Zonder die emotie lukt het niet. Het moet ergens over gaan. De tag-wolk die boven dit blog staat had ik nooit zelf kunnen bedenken. Dat heeft WordPress voor me gedaan naar aanleiding van de tags die ik zelf heb ingevoerd, zoals bijvoorbeeld:

Pensioen. Ik begon dit blog toen ik net met pensioen was, net 62. Bewust de keuze gemaakt om eerder te stoppen met werken en gelukkig kon ik dat betalen. Die keuze die ik toen gemaakt hebt maakte het mogelijk om het vak van molenaar te leren, me te verdiepen in allerlei soorten granen, treintjes en me bezig te houden met politiek. Voor mij was pensioen een bevrijding van dingen die moesten, ook al deed ik mijn werk meestal met plezier en een zekere passie. Maar nu kon ik zeggen en doen wat ik wou, zonder dat ik daarvoor ter verantwoording kon worden geroepen.

Politiek. Dat zeggen wat ik wou had alles met politiek te maken. Thuis waren we vroeger van de ARP, dat opging in het CDA. We hadden een bakkerij, een winkel en aan de winkel mocht geen affiche hangen. We wilden immers ook wel klanten van de KVP. Dat was zo in de jaren 50. Ik heb dat altijd meegenomen in mijn werk en mezelf dus belemmerd. Nu ben ik vrijer en twitter ik erop los. Ik bemoei me met de Arnhemse gemeenteraad, de boeren en andere burgers. Ik vind het als voorbeeld boeiend wat er met Omtzigt gebeurd is en hoe dat zich nu ontwikkelt. Velen die voor hem een functie elders zochten, zijn zelf gegaan. Mijn eigen partij, GroenLinks, kan ik vrijelijk volgen, zonder last of ruggespraak. Heerlijk is dat.

Tarwe. Van mijn passie om van mijn zelf verbouwde tarwe mijn eigen brood te bakken heb ik regelmatig verslag gedaan. Nu zit ik tijdens het schrijven boterhammen te eten. Net uit de oven. Eén met hagelslag en één met kaas. Lekkerder wordt het niet.

Kortom ik heb de behoefte om naar buiten te treden en met dit blog lukt dat bij tijd en wijle aardig. Of ik er de komende vier jaar weer 250 schrijf, dat weet ik niet. Eén per maand lijkt me voorlopig meer dan genoeg. Ik ben met pensioen, dus ik mag doen wat ik wil en het kunnen er dus ook meer of minder worden.

U, lezer, bedankt voor het lezen.

Arnhem 30 augustus 2023

13 juli 202313 juli 2023

Hou het klein

Ooit heb ik een afstudeer scriptie gemaakt over het boek van E.F. Schumacher met de titel “”Hou het klein!”. Het boek is een pleidooi voor een duurzame economie en korte lijnen als het gaat om gebruik van grondstoffen en de consumptie daarvan. Geen bananen eten in Europa, groente eten op het moment dat de groente rijp is, op vakantie gaan in de buurt waar je bent, etc. Niets in onze economie helpt daar nog aan herinneren. De computer waarmee ik dit blog tik, bevat onderdelen uit alle werelddelen, de plaats waar ik mijn blog’s opsla is mij totaal onbekend en het graan van het brood dat ik normaal gesproken eet komt of uit Frankrijk of uit de Oekraïne. Graan uit Nederland heeft onvoldoende bakkwaliteiten, zeggen ‘de mensen’.

Vandaag heb ik mijn eerste broodje gemaakt van graan dat ik zelf verbouwd heb in Schaarsbergen. Ik zou Schaarsbergen’s bruin en Schaarsbergen’s vijgenbrood willen noemen. Omdat ik alleen volkorenmeel heb, bestaat de helft van het brood uit bloem dat ik op de Klarendalse molen heb gekocht. De andere helft is dus graan uit Schaarsbergen, gemalen met een KitchenAid graanmolen, samengesteld uit onderdelen die overal in de wereld zijn gefabriceerd. Het is wat…. Maar gelukkig: ik weet dat de tarwe is gezaaid in oktober 2020 op onze tuin in Schaarsbergen en geoogst in juli 2021.

Zojuist lekker warm een kapje bruin met hagelslag gegeten en een plakje bruin met kaas en een kapje vijgen met alleen een beetje boter. Brood dat net uit de oven komt is heerlijk en dit brood doet er niet voor onder!! Het smaakte echt goed!!

Hieronder een paar foto’s van het proces:

Arnhem, 13 juli 2023

29 juni 202329 juni 2023

Graan op de tuin

Op onze tuin in Schaarsbergen verbouwen we allerlei soorten graan. Voor productie van brood heb ik nu drie jaar wintertarwe van Vreeken’s Zaden uit Dordrecht. Van het Nederlands Openluchtmuseum heb ik vorig jaar een paar soorten oude granen gekregen. Die heb ik in najaar gezaaid en gisteren stonden ze er zo bij:

En verder heb ik nog wat andere graansoorten: of omdat ze mooi zijn, of om op te eten.

Brood vandaag gebakken. Links een fijn volkoren brood en rechts een noten vijgen brood

Arnhem, 29 juni 2023