Categorie: Pensioen

Geplaatst op

Speculaas

Het is eind oktober. De chocoladeletters en de pepernoten liggen in de supermarkt. Het sinterklaasjournaal is weer in aantocht. Wij hebben nog één gelovige in de familie en twee aspirant gelovigen. Zij snappen er nog niks van en kijken vanuit de box toe.

Van huis uit kreeg ik een speculaasplank mee. Mijn vader was bakker en had verschillende planken, waarmee speculaasproducten werden gemaakt. Zo belandde de ‘bedrijfsplank’ bij mijn zus en kreeg ik de plank waarmee hartjes werden gevormd. Vijf hartjes in een zakje met een strik eromheen en je kon je geliefde gelukkig maken, ook al in de jaren vijftig. Pronkstuk is natuurlijk de plank met de bedrijfsnaam: G Hengelaar. Die planken had mijn vader speciaal laten maken door de plaatselijke houtbewerker. Het is een prachtig exemplaar.

Daar wil ik een keer speculaas mee maken, denk ik al jaren. Inmiddels ben ik lang genoeg met pensioen en heb ik de meeste dingen die ik leuk vind al wel een keer gedaan. Maar dit nog niet. Even speculaas maken…. Nou vergeet het! Speculaas is er in soorten en maten. Recepten op internet in overvloed. Een kwaliteitsbakker als bakker Hengelaar gebruikt natuurlijk niet het eerste de beste internetrecept. Zijn eigen 80 jaar oude receptenboek is slechts deels te lezen. Dat is jammer. Maar het geeft wel richting.

Dan het receptenboek van Calvé. Dat is een klapper waar de bakkers in Nederland van Calvé periodiek nieuwe recepten kregen bij de producten die ze bestelden. Het was gewoon promotiemateriaal. Wat mij als bedrijfseconoom dan aanspreekt is dat ieder recept was opgeschreven in de vorm van een kostprijscalculatie. De directe kosten kon je zo invullen, het Excel van de jaren vijftig. Probleem echter: het is een commercieel recept. Veel van de producten van Calvé zijn nu niet meer te koop, zoals Biskien-Zacht.

Uiteindelijk kom ik uit bij Cees Holtkamp. Cees was bakker in Amsterdam en heeft veel zijn recepten opgeschreven. Het boek is de bijbel voor de banketbakkers. De mooiste producten, goed en systematisch uitgelegd. Inmiddels is na tien drukken van de eerste versie de tweede versie verschenen. Die heb ik dan helaas nog niet. In de eerste versie staat het recept dat ik heb gebruikt als basis. Ik heb het toch ook weer een beetje aangepast. In plaats van 20 gram water heb ik 40 gram water gebruikt. Dat had ik nodig om goed deeg te krijgen.

Het is gelukt. ik heb van het recept één plank gemaakt en vijf hartjes. Het smaakt heerlijk.

29 oktober 2024

Geplaatst op

Gaat de zon weer schijnen in Nederland?

Het zou vandaag mooi weer zijn. Ik zou in de tuin de helft van de oude asperges uitgraven. Dat is een hele klus. Asperges zijn heerlijk als ze zijn volgroeid in het voorjaar, maar je wil niet weten wat er onder de grond zit. Een volledig wortelstelsel. Maar het weer is niks. Het is bewolkt. Precies in Arnhem.

Je zou er depressief van worden. Het tegendeel is waar. Ik heb het goed. Ik ben met pensioen, ik mag doen en laten wat ik wil, ik heb het geluk gehad van mijn tijd die voorspoedig is en ik ben gezond. Ook dat laatste ervaar ik als een groot goed.

Toch zei ik gisteren tegen met wie ik ben: “Ik vind het geen fijne tijd….” Wilders kwam met zijn asielnoodwet weet ik veel… Arjan Noorlander had daarover een leuke tweet. In Oekraïne gaat het niet goed. De Russen winnen op het slagveld. En ook in het Midden Oosten is het sinds 7 oktober vorig jaar hommeles. En wanneer we niet uitkijken krijgen we een seniele malloot in de Verenigde Staten aan het roer.

Blijf in je cirkel van invloed, hoor ik iemand zeggen. Geniet van het leven, zei iemand tegen me deze week. En hij heeft gelijk. Ik doe dat ook. Maar het gaat in mijn hoofd toch ook altijd over de grote dingen die ik niet kan oplossen.

Ik ben erg voor joden als Lodewijk Asscher en Natascha van Weezel. Ik ben zeer geraakt door 7 oktober. Misschien was er actie nodig om de zaak van het Palestijnse volk opnieuw op de kaart te zetten, maar deze actie schoot mij in het verkeerde keelgat. Het trof de joden in de kern van hun bestaan. De reactie van Israël is loud and clear. En ik snap dat, maar nu is het genoeg. Het is klaar. Zo bouw je voor de komende generaties nieuwe extremisten op. Het moet afgelopen zijn met het vechten. De zachte krachten moeten een kans krijgen. En die zijn er. Velen. De zachte krachten in Nederland, zoals genoemde mensen en zoals onze burgemeester Ahmed Marchouch, maar ook in het buitenland in Israël zelf. Die zijn er ook, zoals Ehud Olmert. Je hoort ze te weinig in het geweld van alle dag.

Meer zorgen maak ik me inmiddels over meneer Poetin. Gaat het in het Midden Oosten om tienduizenden doden, in Oekraïne gaat het om honderdduizenden doden en nog meer gewonden. Ook hier ontstaan trauma’s die in het leven van de komende generaties doorwerken. We merken nu nog de trauma’s van de Tweede Wereldoorlog, vier generaties verder. Hoe dit met zachte krachten opgelost moet worden weet ik niet. Ook kernwapens zijn geen oplossing. Ik ervaar het als een uitzichtloos conflict.

Ja en dan de asielnoodmaatregelenwet van het kabinet van de PVV en wat collaborateurs. Ik mag het misschien niet zo noemen, maar zo ervaar ik het wel. Iedereen die Wilders in standhoudt, heult met hem. Slechter dan slecht, roep ik weleens. Ze steunen Rusland, ze steunen het geweld in Israël, ze creëren chaos met een wat ze een noodwet willen noemen. Terwijl een fatsoenlijke analyse van de oorzaak niet wordt gemaakt. De asielzoekers krijgen de schuld, terwijl de woningnood ontstaat door arbeidsmigratie ten behoeve van de landbouw en de groei van onder andere ASML. Een andere manier van wonen doet de rest. Deze ingezonden brief van een deskundige spreekt boekdelen:

Nieuwe verkiezingen lijken me een uitkomst, maar helaas zijn de opiniepeilingen zodanig dat de regeringspartijen daar geen zin in hebben. Deze coalitie heeft geen meerderheid in ons land, 68 zetels. De Partij voor de Dieren is groter dan de BBB.

Ik moet denken aan mijn diepgewortelde asperges. Tegen 15 april leveren de wortels weer heerlijke zachte asperges. Uit eigen tuin zijn ze zo heerlijk dat je ze, afgeschild, zo rauw uit de tuin kunt opeten. Het is najaar, de winter komt, de wortels van mijn asperges wachten diep onder de grond, afgedekt tegen de vorst op het voorjaar. En eerder dan je verwacht, komen de eerste kopjes boven. Het is herfst, de winter komt. Er is nog een lange weg te gaan, maar het voorjaar blijft niet uit. Weet ik.

24 oktober 2024

Geplaatst op

Bettie serveert als vanouds!!

Een tijdje terug waren we bij Placebo in Tilburg. Grote band, duur kaartje. Concert was goed. Maar minder dan ik had gehoopt. Ik kende te weinig nummers. Wel veel die hards en de hele LHBTQ scene was vertegenwoordigd. Gisteravond was ik voor veel minder geld bij Bettie Serveert in Tivoli Vredenburg, Utrecht. Ergens in februari had ik twee kaartjes gekocht. Ik was al lang vergeten dat ik de kaartjes had. Erger nog, ik dacht dat ik ze niet gekocht had, dat ik te laat was geweest, omdat het uitverkocht was. Maar gelukkig stuurde Tivoli een herinnering met tips om de avond in goede banen te leiden. Dus ik had kaartjes…

Met wie ik ben was jarig… een passend cadeau was ook tegelijk geregeld. Na de verjaardagsvisite in de ochtend en het draaien van het album Palomine (het album dat ze in zijn geheel zouden spelen) in de middag, werd ik wat geraakt. Vaak heb ik de Pinkpop video bekeken. ’s Avonds laat met een biertje op. Prachtige nummers als Leg, Braintag en natuurlijk Palomine, zou ik vanavond live horen. Daar had ik zin in!

Het deed me denken aan het concert in Musis Sacrum, toen we net in Arnhem woonden. Voor het eerst uit in Arnhem. We waren nog nooit samen ’s avonds in de stad geweest. De kinderen lagen op bed en een oppas moeten we hebben geregeld, anders kon het niet. Ik was gespannen, wist niet wat me te wachten stond. Bettie was een hype, Musis kolkte en wij zaten op het balkon alles te overzien. Het moet, zag ik net op internet, op 5 februari 1994 zijn geweest. Een prachtige avond die ik met al mijn vezels heb beleefd.

Met dat in mijn hoofd, togen we naar Utrecht! Bettie Serveert plays Palomine and other favorites. We stonden op rij drie. Het werd mooier dan ik vooraf had dacht. Ze konden het nog. Heerlijke rock, simpel en doeltreffend. En mooie nummers. Het hele album van A tot Z uitgevoerd. Daar hou ik wel van. Eerder heb ik dat bij Neil Young (Greendale) en bij Patti Smith (Horses) gezien. Je weet wat er komt, want de plaat heb je grijsgedraaid. En dan live!! Ja, hoor ik iemand zeggen, dat is toch retro, niet vernieuwend, niet creatief… of weet ik veel. Ik vind het mooi. En het maakt het draaien van het album nog mooier met de beelden van het concert in je hoofd.

Kortom, ook deze avond blijft nog wel even in mijn hoofd hangen.

14 oktober 2023

Geplaatst op

Diamonds in the sky….

De vakantie zit erop. Ik ben weer met pensioen. Wat een luxe! We, met wie ik ben en ik, hebben heerlijk gelopen langs de Golf van Biskaje en de Atlantische kust. Het Vuurtorenpad hebben we op onze eigen wijze binnen onze mogelijkheden gelopen. En dan de terugreis. 2.100 kilometer naar huis: dat is best een “takke end”.

Ergens in de vakantie bleek dat Guernika een gunstige overnachtingsplek zou kunnen zijn op de route. Guernika is ook de naam van een schilderij van Picasso. Hij heeft het geschilderd in 1937 direct na het bombardement op deze plaats van Nazi Duitsland in opdracht van het Franco regime in Spanje. Beide fascistische regimes hadden belang bij de vernietiging van deze regionale kleine stad. Franco omdat er een sterke Baskische verzetshaard was en Nazi Duitsland kon oefenen voor het bombardement op Rotterdam in 1940. Zo leerden ze hoe je een stad in één keer in brand kunt zetten.

Het effect was desastreus. Wat je op foto’s ziet doet denken aan Arnhem na september 1944 en aan Marioepol en Bakhmut vandaag de dag. Alles kapot, niets meer heel. Je wordt er adembenemend beroerd van. Geen steen meer op de andere.

Wij sliepen daar in een hotel en liepen door de herbouwde stad een route met foto’s, waardoor je kon zien hoe het was. Aan de rand van het centrum, tegen een muur is een stenen afbeelding gemaakt van het schilderij van Picasso. Indrukwekkend. Wat fascinerend is aan wat je hier ziet is de herbouw en het leven in deze stad: Het was een mooie voorjaarsavond, dat maakt misschien ook wel uit. Wij hadden ook goed zin. Maar wat we zagen, waren vrolijke mensen op terrasjes in winkels en aan het werk. De eens zo kapotte stad was herbouwd en vitaal, in leven. Het was een genoegen om daar te zijn.

Wat ons beroerde was de hoop voor de kapotte steden in Oekraïne. Oorlog heeft nooit het laatste woord, zo bleek die avond. De muziekschool van Geurnica hield een eindejaar uitvoering van de afdeling popmuziek. Jonge mensen met docenten op het podium en ouders, andere belangstellenden en wij op de stenen trappen van het openluchttheater. Naast Spaanse hits hoorden we Don’t speak van No Doubt, This is the life van Amy McDonald en met een andere basist en drummer mooi ruige punkmuziek.

Het waren prachtige uitvoeringen die de vitaliteit van de mensen in Guernica weerspiegelden: mooie mensen die blonken en schitterden in de avondzon. Geen beter slot op deze plaats des onheils kon ik bedenken toen iedereen meedeed met de song van Rihanna: They were like…

…diamonds in the sky!!!

Guernica, 22 juni 2023. Arnhem 28 juni 2023.

NB.: Op 1 juli 2023 doet de Tour de France Guernica aan met twee doorkomsten. Eén met en één zonder tussensprint.

Geplaatst op

Mijn verstand staat stil….

in de kerstshow van de Intratuin in Duiven.

Het is een gewone dinsdagmorgen in december. Sinterklaas is weg, maar nog niet in Spanje. Een dag waarop ik, samen met wie ik ben, een kleinzoon ophaal, want die is een beetje ziek. Verkouden, ik loop er zelf ook al een week of twee mee rond. Stront chagrijnig wordt je ervan. Voor de lol gaan we even naar de kerstshow van de Intratuin. We komen er toch langs en we hebben al hard gelachen om de wijze waarop iemand van drie dat kan uitspreken: de kerssjo van de intratuin. Bovendien rijden er modeltreintjes en die wil ik ook wel even zien.

Daar gaan we dus, dinsdagmorgen half elf. Geen parkeerplaats te vinden. Ja, ergens een eind verderop. Je loopt over de opa’s en oma’s met kleinkinderen, moeders en vaders en buurvrouwen samen met andere buurvrouwen. Ik dacht dat dinsdag een werkdag is voor wie niet gepensioneerd is. Hoe moet het hier dan zijn in het weekend. Ik raad je niet aan om te gaan kijken.

Mijn verstand staat stil. Wat een mensen en wat een spullen en ook wat een systeem. Ik ben een zoon van een kleine middenstander uit een provincieplaatsje. Je doet je boodschappen, ook je kerstboodschappen in de plaats waar je woont. En nu woon ik in een wijk waar nauwelijks nog winkels zijn, maar vlakbij is wel een Praxis en even verderop een Blokker en nog iets verder een gewone Intratuin waar ik de weg weet. Maar dit… dit is een echte Mall, één centrum met een Gamma, een woonwinkel, een restaurant en wat niet al. Alles overdekt denk je dan, maar je moet wel een paar honderd meter lopen om bij je auto te komen. Geen openbaar vervoer te zien. Dat kan ook niet, wanneer je met een kofferbak vol rommel thuis moet komen.

We waren dus op zoek naar een ouderwetse kersster voor iemand van 92. Die kun je er niet vinden. Wat er wel is is glitterkerssterren en kunstkerstbomen, waar je alleen al ADHD van krijgt als je er naar kijkt. Gek wordt je ervan. Zelf ben ik natuurlijk gek op treintjes. Het is hartstikke leuk dat die er rijden. Een simpel baantje, waar verder niemand meer naar hoeft om te kijken. Het gaat om de molentjes en de huisjes en de tierelantijntjes die erom heen staan. Die worden verkocht.

En zo geschiedde: We kwamen voor een onvindbare kerstster en gingen weg met een draaiend molentje, dat wel bij mijn treinbaan past. En geluk ook nog: die jongen van drie heeft in de draaimolen gezeten.

6 december 2022

Geplaatst op

Miezer

Het was een grijze dag vandaag. De hele dag miezerde het. Ik begon mijn dag met de krant en las de recensie van het concert van The Cure in de ZiggoDome. Dat kan er ook nog wel bij , dacht ik. Ik was daar niet! Ergens vandaag maar hun muziek draaien. Alles in mineur, maar zo mooi. Vier sterren in Trouw.

Ik moest naar de kapper. Natuurlijk vraagt de kapster (+/- 25): wat gaat u doen vandaag? Ik heb een belangrijk verhaal opgehangen over een klusje dat ik moet doen voor de volkstuinvereniging. Na nog wat boodschappen, ben ik naar boven gegaan naar mijn treinwalhalla. Daar was het mooi weer voor. Eindeloos pielen met treintjes, die op de juiste plaats op het perron moeten rijden. Verstoringen in de dienstregeling, waar de NS geen idee van heeft. De hele treinenloop aan gort. Mooie hobby is dat. Vooral op zo’n dag.

Tegen het donker luisterde ik naar The Cure. Het album Seventeen Seconds heb ik vaak gedraaid: op zaterdagavond met een biertje erbij, soms met de koptelefoon op, lekker hard. Het miezert dan in je hoofd. Alles in mineur, maar zo mooi.

Op de tafel ligt al een paar weken een artikel van Roek Lips. Via LinkedIn werd ik hierop gewezen. Het is een interview met Dirk de Wachter. Dirk is psychiater en heeft kanker. Hij vertelt over het leven en hoe dat (soms) gaat. Over nabijheid: als de mens bestaat in de blik van de ander, dan geldt dat ook voor ons. Het menselijk contact is belangrijker dan de dood of overwint het. En over wetenschap en de kennis over het brein: naarmate we meer weten, beseffen we dat het nog ingewikkelder is dan we ooit dachten.

Tor overmaat van ramp was met wie ik ben voor het eerst sinds jaren ook nog eens ziek. Nadat ze uit bed kwam, lag ze op de bank. Een mooie dag om grieperig te zijn. Ik kookte hutspot, bakte fijne worst en draaide nog steeds The Cure. Het laatste nummer voor het eten was hun Lovesong: I will always love you….

Kats in mineur, maar zo mooi. Mooier wordt het niet.

28 november 2022

Geplaatst op

Contrast

Afgelopen vrijdag verscheen in Trouw een fotoreportage van Kadir van Lohuizen met tekst van Lukas van der Storm over de voedselindustrie van Nederland onder de titel “De Voedsel BV”. Gisteravond was er een TV uitzending van VPRO’s Tegenlicht met hetzelfde onderwerp.

Van Lohuizen maakt altijd reportages vanuit het buitenland. Hij maakte iconische foto’s in onder andere Afrika en Azië over afval, de zeespiegelstijging en noem maar op. Veel is op Google te vinden. Geweldige foto’s. Door corona kon hij het land niet uit, dus bedacht hij iets in Nederland. Prachtige beelden, waarvan je wel wist dat ze bestonden, maar nog nooit in het – bijna – echt had gezien.

Hoe groot en immens deze industrie is en hoe ver weg deze staat van de “gewone” man kun je je niet voorstellen. Echt gaan kijken.

En dan ben ik met mijn moestuintje bezig. Leuk werk. Midden augustus heb ik de tarwe van 2022 gedorst. In juni had ik de tarwe geoogst. 3 oktober heb ik de nieuwe wintertarwe gezaaid. In die zin loop ik redelijk synchroon met Oekraïne, waar ze waar mogelijk, ook de tarwe voor volgend jaar al hebben gezaaid. De tarwe is al boven de grond en ergens tweede helft juli volgend jaar hoop ik 5 kilo tarwe te oogsten. Toch mooi 10 broden.

Gedorste tarwe
Gebakken brood

Mijn nieuwe project is echter veel leuker. Ik kreeg van iemand het boek “Oude granen, nieuw brood. ” Het is een prachtig boek over allerlei verschillende graanprojecten. Kleinschalig en prachtig vormgegeven. Totaal anders dan Kadir van Lohuizen. Het boek beschrijft allemaal oude granen en waar ze nog verbouwd worden. Het laat zien wat je er mee kunt doen en waar ze voor gebruikt kunnen worden. Dat leek mij ook leuk. Via een contact bij de molen heb ik van iemand allerlei oude granen gekregen, zoals riswiet, eenkoorn, spelt en emmer. Dertien rijtjes heb ik op 27 oktober gezaaid en gisteren zag ik dat ze boven de grond waren gekomen. Met de wintertarwe meegerekend, heb ik nu 7 soorten graan op de tuin. Daar komt nog teff en boekweit bij in het voorjaar. Dat kun je nu nog niet zaaien.

Wintertarwe
13 rijtjes met 6 soorten graan

Wat doe je er mee, hoor ik vragen. Dat weet ik nog niet. Het is niet voor de muizen. Malen heeft geen zin. Vermeerderen wel. Wat ik uiteindelijk wil over twee jaar is een zodanige hoeveelheid van ieder soort, dat ik er kleine veldjes bij een molen van kan maken. Heeft het nut? Educatief kan het zijn, maar daar houdt het mee op. Leuk is het wel!

Zoiets kun je doen, wanneer je met pensioen bent….

8 november 2022

Geplaatst op

Rijklinks

Met mijn calvinistische schuldgevoel zit ik op dit moment te tikken op een of ander Grieks eiland, dat alleen per boot bereikbaar is. Nu moet ik zeggen dat het met dat schuldgevoel wel meevalt. Voor ik met pensioen ging sprak ik met mezelf af me vier weken terug te trekken op het eiland waar ik nu zit. Het eerste jaar had ik van alles te doen en was er nog geen rust, daarna kwam corona en nu is het dan zover. In totaal zit ik hier tien dagen. En ik geniet! Het is werkelijk fantastisch.

Het calvinistische schuldgevoel is in mijn beleving dat je niet mag gaan genieten, voordat het werk klaar is. Maar als het werk dan klaar is, geniet dan met volle teugen. Mijn vader werkte als bakker keihard, ging een week per jaar op vakantie en genoot er drie weken van: de week ervoor met de gedachte aan wat hij ging doen, dan de vakantie en dan de periode erna, waarin hij dacht aan alles wat hij de week ervoor had gedaan. In onze tijd genieten we van het moment. En dat vind ik soms al lastig.

Het schuldgevoel dat sommigen mij proberen aan te praten met de term rijklinks is nieuw in deze tijd. We hebben het over vliegschaamte, het verbruik van fossiele brandstoffen bij het autorijden en de ellende van de stikstofreductie, waarvan de boeren zich nu slachtoffer voelen. Ik voel deels wel met de boeren mee: ze hebben hun bedrijfsvoering aangepast aan de eisen van de Rabobank en de overheid en nu moet het voor hun gevoel ineens anders. Aan de andere kant is het probleem al tientallen jaren bekend, is er veel subsidie ingestopt om bijvoorbeeld de nesten van vogels te redden en om het diervriendelijker te maken. Men kon weten, dat er iets moest gaan veranderen. Ik roer me dus in de discussie met de boeren met de opmerking dat het echt anders moet. En met intimidatie ben ik klaar.

Eigenlijk mag ik dus niet op een Grieks eiland zitten, want wanneer je commentaar hebt, moet je je zelf wel gedragen: verbeter de wereld, begin bij jezelf. Daar zit wat in. En toch zit ik hier. Wie zonder zonde is, werpe de eerste steen, is de dooddoener van de dag.

Trouw 17 septeber 2022

In Trouw van gisteren kwam ik een artikel tegen over afgehaakt Nederland met dit plaatje. Het bracht mij op de gedachte dat de term rijklinks met zich meebrengt dat er minstens drie andere kwadranten zijn, namelijk rijkrechts, armlinks en armrechts. Met rijkrechts heb ik niet zoveel, hoewel ik ook af en toe naar de formule 1 kijk, iets wat typisch bij deze groep hoort. Met armlinks voel ik me verbonden. Je zult maar slachtoffer zijn van de toeslagenaffaire, je energierekening niet kunnen betalen en van drie verschillende banen zonder vast contract moeten leven. Zij hebben recht van spreken en recht op meer. Links in de politiek doet daar wat aan, denk ik. Maar ja, ze zitten niet in de regering.

Maar dan armrechts. Zij zijn arm en voelen dat ze niets van de overheid hebben te verwachten. Onze burgemeester heeft daar iets zinnigs over gezegd in Trouw van 25 december 2020. Hij zei:

Website Trouw 25 december 2020

Bij deze groep moet ik denken aan armrechts. Ik denk dat hier veel werk aan de winkel is. Het lijkt een vergeten groep, die alleen met aandacht erbij getrokken kan worden. Om een eerlijker verdeling van de middelen kunnen we niet heen. Door de aandacht voor deze groep en de terechte zorgen die zij hebben, kunnen we het slachtoffergedrag reduceren. Dit vereist persoonlijke en politieke keuzes. Hen een toekomst bieden is de grootste opgave in Nederland op dit moment.

Misschien dat een dergelijke gedachtengang op een zondagmorgen op een Grieks eiland toch op termijn iets gaat opleveren.

18 september 2022

Geplaatst op

Molenaar!!!

Soms begin je ergens aan en weet je niet hoe dat gaat aflopen… Dat was voor mij ook zo toen ik voor het eerst naar de stelling ging van Molen de Kroon in Arnhem. Op de Openmolendag in 2018 ging ik op de rand van de stelling zitten, zoals ik ook vaak op de rand van een zeilboot had gezeten. Kijken hoe de wind waait en genieten van het uitzicht.

Het eerste wat me gebeurde was dat de dienstdoende molenaar mij van die rand af haalde met de opmerking dat dat heel gevaarlijk was!! Daar had hij gelijk in. Val je in het water, dan doet de zeilboot een stormrondje en ben je weer aan boord. Maar donder je van de stelling, dan lig je op z’n best met drie gekneusde ribben in het ziekenhuis.

Ondanks dat begon ik een jaar later aan de opleiding. Ik vond dat niet eenvoudig. Het was anders dan het vak van controller dat ik tot dan toe had uitgevoerd. Ik moest me helemaal herpakken. En ook anders dan zeilen: Een boot vaart met de wind mee. De molen blijft staan. Ik vond het behalen van het diploma niet eenvoudig. Toen ik zakte in Terschuur, dacht ik niet dat het goed zou komen. Op zo’n moment heb je een goede coach nodig. En die had ik.

Vandaag dus geslaagd in Hattem op De Fortuin. Geen wind om te draaien. Of althans, wind uit uiteenlopende richtingen. Dat was wel even een probleem. Ik zette de kap op de wind. Komt de wind, die er wel een beetje was, precies van de andere kant… Gelukkig was de theorie goed en kon ik op de weg naar huis iedereen van het goede nieuws op de hoogte stellen.

Dat is leuk om te doen. Het geeft voldoening om op mijn leeftijd (65 jaar) nog een echt diploma te halen. Een beroep te gaan doen, wat bovendien als werelderfgoed geregistreerd staat.

Ik kijk er naar uit om de molen in mijn uppie te draaien. Dat machtige (molen)systeem, dat deels eeuwenoud is, in beweging te zetten en te genieten van het uitzicht over de stad. De stad, waar ik de afgelopen dertig jaar van ben gaan houden. Het uitzicht is magnifiek. Dus: wanneer je in de buurt bent?

Uitzicht vanuit de De Kroon op 5 mei 2019.

14 juni 2022