Iedereen stuurt kerstboodschappen. Moet ik dat dan ook gaan doen? De een stuurt een kerstkaart, de ander een mailtje de derde maakt een boodschap wereldkundig op social media. Ik doe daar nu ook aan mee, met dit stukje.
Ik vind kerst altijd een moeilijk feest. Thuis, vroeger in de bakkerij, was kerst meer de dagen ervoor kerst, dan op 25 en 26 december. Er heerste altijd een positieve, maar ook gespannen sfeer, waarin de prestatie voorop stond. Er moest geleverd worden. De kerststollen moesten uitgeserveerd worden en de kransjes moesten heerlijk krokant smaken. Jannie van “heel holland bakt” moest een positief oordeel geven. Op kerstavond kwam de evaluatie: wie had de verkeerde bestelling, hoe kwam dat; was er genoeg van alles, was er teveel gemaakt. Elk jaar was anders. Was kerst op maandag en dinsdag, dan was het anders dan als kerst op vrijdag en zaterdag was.
Op eerste en tweede kerstdag gingen we drie keer naar de kerk. Tweede kerstdag ’s middags waren we vrij. Dan was, toen ik puberde, de kerst-inn. Ik zat na de pubertijd later ook nog eens in de organisatie. Ik moet daar de laatste weken nog weleens aan denken met al die boerenprotesten. Op de kerst-inn maakten we toen ook al gewag van bio industrie en milieu-problemen in de landbouw. Veertig jaar geleden!! Dat werd de organisatie niet in dank afgenomen, want er kwamen heel wat boerenmensen binnen.
Nu las ik dezer dagen de speech van Beatrice de Graaf op de Jan Terlouw lezing op 12 december j.l.. Zij onderzoekt de effecten van dreiging en terreur in deze tijd. En ze beschrijft de effecten op kinderen in de stad waar ze woont. Ze beschrijft dat iedereen behoefte heeft aan een “Heimat”. Niet in de zin zoals dat in de tijd van Hitler bestond, maar in de zin, dat mensen behoefte hebben aan veiligheid en geborgenheid. Die veiligheid en geborgenheid vinden wij in de straat waar we wonen, op de clubs waar we lid van zijn. Daar ervaren we solidariteit.
Een paar jaar geleden woonden een groot aantal Syriërs in de koepel gevangenis in onze stad. Een aantal kwamen spelen op mijn tafeltennisclub. Een enkel clublid verliet de club omdat hij niet met vluchtelingen wilde spelen. Het bestuur bood veiligheid en geborgenheid.
Daarom ben ik trots om voor deze club uit te komen. Dezer dagen zijn er weer 100.000 mensen onderweg naar god mag weten waar.
24 december 2019