Barrelhouse gaat nooit met pensioen

Ik ben nu twee maanden niet meer aan het werk. Bijna twee maanden met pensioen. soms ben je een hele dag aan het zorgen en soms doe je alleen maar leuke dingen, zoals vandaag. Van je motoriek wordt van alles gevraagd. Afgelopen dinsdag was ik ’s ochtends op de molen en moest ik twaalf keer dezelfde knoop maken om de zeilen vast te maken. Hard werken. ’s Middags was ik met mijn kleinzoon van vier maanden aan het werk om hem een schone luier en drinken te geven… Vandaag was een andere dag….

Vanochtend kwam de keukenmeneer en vanmiddag heb ik een eind gefietst. Ik heb me mentaal voorbereid op het concert vanavond in Luxor Arnhem. Barrelhouse. Nog nooit heb ik ze live gezien. De blues. Ik hou van de blues. Het maakt melancholisch, het maakt droevig, maar als je je goed voelt, maakt het vooral vrolijk. Ik ken Tineke Schoemaker, zangeres van Barrelhouse alleen van Hotel Grolloo, een album van Cuby and the Blizzards.

Vanavond ging het dak eraf in Luxor. Ze speelden nieuwe nummers en oude nummers. Ze speelden alsof ze twintig waren. Ze zijn ook nog twintig. Ik zag mensen dansen die twintig waren. Ik ken de nummers niet van Barrelhouse, maar ik stond in één keer mee te swingen. Waarom heb ik ze nooit eerder live gezien? Ik weet het niet.

De band speelde de blues, de pianist speelde de blues. Ik werd ziek van zijn rust en van zijn timing. Fantastisch. En de gitaristen. Technisch perfect, maar met gevoel. Die mannen kunnen wat. Zonder ritmesectie geen blues. Met wie ik was vertelde een verhaal van haar pianolerares over Chopin. Zelf heeft ze tot haar spijt niet de timing van de blues. Over Chopin vertelde ze dat bij de piano stukken in de linkerhand een motortje zit geprogrammeerd. Die moet het doen. Het ritme, het timbre…. Zonder ritme geen Chopin en geen blues.

En dan Tineke. Die stem. Echte blues. Doorleefd. We gingen rekenen. Ze moet wel 70 zijn. Maar dat is ze niet. Wat een powergirl….

Tineke, one misty morning, I’m gonna write your name in the sky….

21 juni 2019

Pompei

Op vakantie in Italië kwamen we deze molen tegen in Pompeï. De Kweern is ook overvallen door de Vesuvius en is compleet opgegraven. De twee stenen zijn dus meer dan tweeduizend jaar oud en geven aan hoe oud het principe van de graanmolen is.

Werkelijk bijzonder.

Niet gevonden

Dit weekend op een camping in Diffelen gestaan en een paar keer op zoek geweest naar de bomengroep aan de oever van de Vecht die ik in mijn blog van 28 mei 2019 beschreef. Wel wat andere bomen op de foto gezet in de buurt. Vanuit Stegeren kun je vanaf de Stegerdijk naar de Vecht lopen. Het is een wandelingetje dat ik ook met mijn moeder gemaakt hebt, toen ik voor de laatste keer met haar naar de Vecht liep. Mijn vader heeft in die omgeving van 1940 tot en met 1985 brood bezorgd. Daar heb ik deze foto gemaakt.

Nou ja, zo ben je bezig. Vandaag in de tuin gewerkt. Rommel opgeruimd. Een vraag die me vaak gesteld wordt is of ik me verveel en of ik denk dat ik me ga vervelen. Volgens mij gaat dat niet gebeuren. Ik heb genoeg te doen en voldoende dingen om me druk om te maken. Ik ben hooguit bang dat de gezondheid niet meezit. Daar kun je echter niet zoveel aan doen.

11 juni 2019

Mooie draaidag vandaag

Vandaag weer een paar uur gedraaid op de molen met de molenaar. Grappig is dat zodra de molen draait er mensen boven komen. We hebben ze al uit alle windstreken gehad. De molenaar is een enthousiast verteller. Ik wat minder. Ik geniet meer van het weer op de stelling. Vandaag was het prachtig weer met mooie wolken en en lekker zonnetje. De stad blijft mooi vanaf de molen. Hoe vaker ik het zie, hoe mooier ik het vind.

31 mei 2019

Ontwikkeling treinbaan

Als je begint, weet je eigenlijk nog niet waar je mee begint. Je hebt een ovaaltje en dan een L. Dan komt er een brug overheen. Je begint met wissels en seinen. Je gaat van analoog naar digitaal. In mijn geval hebben de Fleischmann rails twintig jaar op zolder gelegen en mijn treintjes ook. Het viel mij reuze mee om de boel na al die jaren weer aan de praat te krijgen. Er was niet veel verval. Na één winter, had ik behoefte aan vernieuwing. Ik had me al wat verdiept in digitaal en een begroting gemaakt. Bij het digitaal maken moet je namen geven. Daaruit ontstond mijn thema: De rit van mijn geboorteplaats, naar mijn woonplaats. Niet alles hoeft precies te zijn. Zo is de rit van Arnhem naar Zwolle rechtsom mijn zogenaamde IJsselroute en de rit van Arnhem naar Zwollen linksom de Veluweroute. Die laatste route over Heerde, Apeldoorn en Dieren bestaat al lang niet meer. Het stukje van Zwolle naar Ommen heet de Vechtdalroute.

Ik heb er acht treinen op rijden die volgens dienstregeling rijden of vrij kunnen rijden. Je moet wel goed opletten, anders gaat dan het één en vervolgens het ander fout. Soms zit ik gewoon met de handen over elkaar omdat de boel automatisch rijdt. Het komt nog een keer zover, dat de livestream van de trein op één van deze pagina’s te bewonderen is. Railaway van Gert Hengelaar….. We gaan het zien! Hieronder een afbeelding van de baan uit het programma iTrain.

Treinbaan eerste versie

Inmiddels heb ik de baan verhuisd van het kleine slaapkamertje op de verdieping naar een kamer op de zolder met een dakkapel. De ruimte is van drie vierkante meter naar zes vierkante meter gegaan. De capaciteit en de mogelijkheden zijn enorm toegenomen. Er zijn drie niveau’s. De remise is onder Ommen. De uithoek, zoals het rangeercomplex heet bij station Arnhem is boven station Arnhem. De volgende opdracht is om het mooie station Arnhem van Ben van Berkel na te bouwen. Met name de wokkel is een uitdaging. Op dit moment heb ik diverse foto’s van het station Arnhem Centraal als decoratie in gebruik.

Treinbaan versie twee

Slingerend door de treinbaan heb ik inmiddels een baan voor auto’s gemaakt met het Faller Car System. Op de baan rijdt nu nog één vrachtautootje met een DCC decoder, die via infrarood bestuurd wordt. Zie hier voor meer technische informatie. Binnenkort komt daar een bus bij. Mijn oude trolley van Brawa rijdt ook over de autobaan. De auto’s worden ook vanuit iTrain bestuurd.

Autobaan

22 november 2020 / 31 mei 2019 / 10 maart 2019

(De foto bovenaan de pagina is de besturing van de treinen op Station Ommen in de jaren 70, toen ik daar dagelijks de trein pakte.)

De eerste maand pensioen

Sinds 18 april ben ik vrij. Nu nadert het einde van mijn eerste maand dat ik trek van het Pfzw. Voorbijgevlogen met van alles en nog wat. Verhuizen, klussen, tuin, molen, een ongelukje en noem maar op. Ik heb nog een ontevreden gevoel, want de rust in mijn hoofd waar ik naar verlang is er nog niet. Ik moet nog te veel. Toen ik de heao net had gehaald, in 1979, nam ik die rust. Ik ging voor nop naar het Vilstersche Veld, een prachtig heidegebied nabij Ommen. Ik had veel meer energie. Nu deze week ben ik voor de tweede keer dit jaar verkouden. De eerste keer was ik nog aan het werk en had ik een schuldgevoel dat ik in mijn laatste maanden toch ziek was en nu heb ik de pest in omdat ik aan de gang wil.

Vanavond is het clubkampioenschap van de tafeltennis. Altijd deed ik mee. Ooit was ik kampioen van tafel 6. Ik won een beker en af en toe nog eens één. Mijn kleinzoon van zes vindt dat geweldig, terwijl het natuurlijk niets voorstelt. Hij heeft inmiddels zelf één medaille van het wintertoernooi van de voetbal. Vandaag doe ik niet mee, want ik ben grieperig. Dat duurt bij mij altijd een week. Ik ben nu op de helft. Het leert ook dat ik beter schrijf als ik de pest in heb, dan als ik optimistisch de wereld beschouw.

Eigenlijk doe ik dat ook, alles optimistisch beschouwen. Ik heb zin in de komende dagen. Het wordt mooi weer en we gaan veel in de tuin doen. Hemelvaart en Pinksteren zijn altijd mooie dagen. Met Pinksteren gaan we kamperen. Wie weet schrijf ik daar wel over. Over de Vecht tussen Ommen en Hardenberg, over hoe mooi het daar is en over de dromen die ik daar heb geformuleerd. Misschien ga ik wel op zoek naar onderstaande boom, die daar ergens staat en maak ik zelf nog zo’n foto. Heb ik in ieder geval wat gedaan…

28 mei 2019