Ik heb een tijd de hashtag “#StopRutteIV” in de lucht gegooid via Twitter. Dat was met name in de periode dat ik dacht dat GroenLinks samen met de PvdA Rutte in de lucht ging houden. Het is vandaag Prinsjesdag, een dikke zes maanden nadat ik op het stembureau zat en ’s avonds stemmen zat te tellen. We zijn geen steek verder. Er is veel minder vertrouwen in de politiek dan toen en de problemen zijn groter geworden. Ik denk dan met name, zoals iedereen, aan de woningmarkt en het klimaat. Gelukkig is Pieter Omtzigt weer terug en ik zit met een dilemma: Ik wil geen nieuwe verkiezingen en ik wil niet dat Rutte het land weer gaat regeren. Dat laatste is een probleem.
Rutte zou moeten aftreden. Hij is als de keizer zonder kleren, behalve met zijn 34 zetels. Nooit heeft hij het gedaan. Altijd zijn het de mensen om hem heen die het moeten opknappen. Kamp heeft het in Groningen slecht gedaan. Het was veel te stroperig, zoals nu in de troonrede staat. Vandaag is hij terug als minister van Defensie. Hoe is het mogelijk…. Wiebes moest weg, want die kon het in Groningen ook niet voor elkaar krijgen. Vervolgens ging Asscher uit de politiek vanwege de toeslagenaffaire en viel het kabinet bij de bespreking van het rapport “Ongekend onrecht”. Rutte wist de demissionaire status ongekend in te vullen, door te zeggen dat het demissionair was, maar ondertussen wel de energielobby te informeren over kabinetsplannen door een vazal van hem, Cora van den Nieuwenhuizen, als lobbyist te laten gaan. En dan het drama van Kabul. Het meest recente debacle waar de coördinatie ver te zoeken was. Hij zal zich vast niet meer kunnen herinneren dat Ankie Broekers-Knol namens hem zo’n beetje alles heeft gedaan om te boel te traineren. Hoeveel doden zal dat tot gevolg hebben van mensen die de Nederlandse strijdkrachten in Afghanistan de afgelopen jaren hebben geholpen?
En toen zag ik gisteravond de documentaire “Alleen tegen de staat”. Vijf slachtoffers van de toeslagenaffaire vertelden hun verhaal. Hoe zij vernederd zijn door de Staat der Nederlanden, door tien jaar Rutte. Hoe levens verruïneerd zijn. Hoe gezinnen uit elkaar vielen en kinderen uit huis werden geplaatst. Hoe racisme en discriminatie onderdeel waren van beleid. Tienduizenden mensen zijn geraakt. Schaamteloos om geen persoonlijke consequenties te trekken uit wat er allemaal fout is gegaan, bijvoorbeeld op het gebied van coördinatie in het kabinet. Ik prijs Asscher. Ik prijs Menno Snel, Ik prijs Kaag na de fouten in Kabul. Zij zijn gegaan. Rutte had ook moeten gaan. Met deze man moet je geen nieuw kabinet willen vormen. Tenzij…
Er is altijd een tenzij. Voor mij is dat, dat hij naar Pieter Omtzigt gaat en in de algemene beschouwingen zijn excuses nogmaals aanbiedt aan de man die ook door hem is vernederd. Hij zou eerlijk moeten zijn over “Omtzigt, functie elders”. Daar is wat mij betreft de crux voor het vertrouwen. Ik vind dat mijn partijen, GroenLinks en de PvdA, niet met Rutte in zee moeten gaan, voordat hij in het openbaar schuld bekent voor deze crisis in het vertrouwen in de politiek. We hebben geluk dat het economisch goed gaat en dat er geld is. Overigens is dat niet de verdienste van Rutte, maar een economisch verschijnsel dat conjunctuur heet. Ik geloof helemaal niet dat Rutte een selectief geheugen heeft. Hij weet donders goed wat hij heeft gezegd. Dus kom op, voor de draad ermee!!! En dat geldt voor Hoekstra in het kwadraat. Hij had kans op het CDA congres. Die kans heeft hij niet gepakt. Echter, ook voor hem is het nooit te laat.
Wanneer je Nederland wilt regeren, moet je integer zijn. Dat is Rutte, vanwege zijn geheugenproblemen, niet. Ieder ander krijgt van mij het voordeel van de twijfel. Ik hoop dat Asscher terugkomt. En Kaag ook.
Prinsjesdag, 21 september 2021