Gisteren kwam ik op Twitter drie foto’s tegen van Nederlandse verslaggevers daar ter plaatse. Het voorjaar is echt begonnen, de zomer is dichtbij. In de winter werd het land bruut aangevallen. Vernietigend is de oorlog in Boetsja, Marioepol, Severodonetsk en ander plaatsen aan de frontlinie. Die frontlinie verplaatst zich langzaam. Er lijkt wat stilstand. Maar als Severodonetsk is gevallen dan weten we niet wat Rusland van plan is. Wanneer is de rust enigszins hersteld? Gaan ze door naar Odessa? Zijn de Baltische staten veilig. Hoe gaat het op termijn in Wit-Rusland? Blijft Poetin op zijn troon? In ieder geval neemt de machtspositie van China toe, nu de russen met de chinezen samenwerking zoeken.
Wat deze oorlog leert is hoe belangrijk een relatief onbekend land als Oekraine is. Hoe belangrijk tarwe is. Een eerste levensbehoefte!!! Zonder tarwe geen twitter, zeg maar. Want een tekstje maken met een beperkt aantal letters doe je niet meer, wanneer je geen eten hebt… Zo’n blog als dit is dan volstrekt irrelevant.
Ik werd geraakt door de foto’s van Jeroen Akkermans, Michiel Driebergen en Jan Eikelboom. Hoe het leven doorgaat! Hoe groot het contrast kan zijn! Hoe dichtbij de wereld totaal op zijn kop kan staan. Odessa ligt aan dezelfde kust als Marioepol. Stel je je zo’n foto voor aan de zee bij Marioepol….
Gelukkig is Poetin’s leger nog niet in Sloviansk, maar ik vrees dat die stad het volgende slachtoffer is.
16 juni 2022