Vanavond voor de zoveelste keer naar Neil Young geweest. Het is een soort bedevaart. De hele dag oude LP’s draaien op Spotify (dan verdient hij er nog een keer wat aan…). Peter te Bosz zou zeggen: “Doe een schone slip aan.” Ik doe daar dan nog een houthakkersblouse bij. In de auto onderweg staat de CD Weld te knallen en ik ben op tijd bij de zaal om een beetje vooraan te staan.
Vroeger was ie nog weleens nukkig en had hij zijn gezicht verborgen onder een hoed. Dan wist je niet hoe lang een concert zou duren. Tegenwoordig speelt hij eigenlijk altijd de sterren van de hemel. Hij is goed te pas, heeft een geweldige band van jonge gasten om zich heen en is heer en meester op zijn “old Black”, zijn gitaar. Zijn gezicht straalt! Vanavond ook. Hij speelde een mengeling van bruiloftsmuziek, liefdesliedjes en stevige rock & roll. Het begon met Mansion on the hill en het liep via Old man naar Love and only love, Fuckin Up en Hey, hey, My My (Into the black). In de toegift gingen we in de polonaise bij Roll another number (zie Sugar Moutain voor de complete setlist).
Komende vrijdag is er een concert van Bob Dylan en Neil Young in Hyde Park in Londen.
Earth 
Promise of the real 
Dat oranje ding is zijn soundschakelaar. Is er altijd bij. Gaat nooit kapot!!
