Categorie: Geen categorie

Geplaatst op

Van de regen in de drup…

Afgelopen zondag zag ik het weerbericht. Regen, regen regen. Wat zal ik eens gaan doen. Graag doe ik mijn dingen buiten: in de tuin, op de molen of in het bos. Ik zocht naar een alternatief. Wij, met wie ik ben en ik, zijn politiek geïnteresseerd en we kwamen op het idee donderdag naar de Tweede Kamer te gaan.

Net zoals ik weleens met mijn dochter naar de Ronde van Vlaanderen ging, verheugde ik me nu op een bezoek aan de Tweede Kamer. Dat werd in de loop van de week alleen maar groter. Bij de Ronde van Vlaanderen verdiep je je in de kanshebbers. Naarmate je beter geïnformeerd bent, is het kijken leuker. Nu kwamen we erachter dat Hugo de Jonge ter verantwoording werd geroepen door de kamer over mondkapjes. Iedereen in rep en roer. Hugo is er zelf bij en steeds meer informatie komt boven tafel. Ik had zin om te gaan kijken. Om 10:15 zaten we paraat op de publieke tribune.

Nu, 19:10 uur, raakt de voorzitter in paniek over het debatregiem. Is er nog corona of niet? Ik raak de draad daardoor niet kwijt. Het debat was af en toe best spannend. Over de vraag of minister Helder beter luistert naar een minister op een ander departement of naar de Tweede Kamer. Het was ook even spannend voor Pieter Omtzigt toen het ging over zijn bezoek ergens in april 2020 bij de minister president en de rotte vragen van D66 en VVD aan het adres van Pieter Omtzigt. Hij pareerde dat heel goed.

Aan het eind van de schorsing tijdens de beantwoording in eerste termijn

En toen kwam het hoofdmenu: de beantwoording van de vragen door Hugo de Jonge. Ik vond het fascinerend hoe stevig De Jonge in het debat stond. Echt knap. De energie in de kamer zakt weg. Op de tribune gaat het publiek langzaam naar huis. De aanwezige journalisten gaan naar de programma’s waar ze moeten praten.

En ook in de Kamer ebt de energie weg. Het lijkt alsof er al een deal is met de coalitie. VVD, CDA, CU en D66 zullen tegen alle gevaarlijke moties stemmen. De oppositie kan doen wat ze wil, maar verder komen ze niet.

De Jonge en Klaver in debat

Aan het eind van de beantwoording in eerste termijn door De Jonge, rond 20:00 uur, werd het nog even een sterk debat. Jesse Klaver stelde de echte vertrouwensvraag aan De Jonge. Ik vond dat mooi en eerlijk. De woordenwisseling was scherp, de lichaamstaal oprecht. Helaas kwam De Jonge niet over de brug. Ik vond dat jammer. Waar vertrouwen even kans had per voet terug te keren vloog het te paard door de voordeur naar de trein.

Uiteindelijk kwamen we dan toch nog van de regen in de drup.

7 april 2022

Geplaatst op

Marioepol – Sarajevo

We hebben de beelden gezien van Bucha en de reportage van Gert Jan Dennekamp vanuit Stary Bykiv. Vanuit Marioepol komt geen beeld. Ook niet uit Melitopol.

Ik stuitte bij de BBC op dit interview met Zlata Filipovic. Kijk hier. Zij maakte als kind het beleg van Sarajevo mee.

The Cranberries maakten de song Bosnia. Het nummer staat op het album “To the faithfull departed”. Het album heb ik vaak gedraaid. Dit nummer beschrijft de ellende van een omsingelde stad.

Ik kan niet beschrijven hoe groot de ellende is in Marioepol. Ook als journalisten als Gert Jan Dennekamp en Jeroen Akkermans, waar ik groot respect voor heb, ons laten zien hoe groot de ellende is, kunnen we nog niet vatten welk effect deze oorlog heeft op de huidige en toekomstige generaties. Eerder schreef ik dat hier in Arnhem elk jaar in de maand september de herdenking van de slag om Arnhem plaatsvindt. Het lijkt wel of de herinnering met het jaar intenser wordt, terwijl het meer dan 75 jaar geleden is. Dus over 75 jaar herdenkt Marioepol in maart en april deze slag, zoals Zlata Filipovic zich de slag om Serajevo nu dertig jaar later herinnert.

Vaak wordt de oorlog in Oekraïne vergeleken met de slag om Aleppo. De moord op, ik weet niet hoeveel Syriërs. Echt, dat waren lang niet allemaal IS strijders. Dat was ook pater Frans van der Lugt, die in Homs werd vermoord, bijvoorbeeld, en er was voor de gewone man. Komt men in Aleppo en Homs ooit toe aan herdenken?

In Trouw staat vandaag onderstaand verhaal over Mostar. Het laat zien hoe oorlog een stad verdeelt en hoe moeilijk het is om weer tot elkaar te komen. Soms heb je kleine, minimale tekens van hoop nodig, ook al lijkt het voor Marioepol te laat.

Downloaden

6 april 2022

Geplaatst op

Anneke sings Kate (2)

Soms verheug je je op iets en heb je hoge verwachtingen. Een beetje gespannen ben ik dan. Vanavond had ik dat. Na een heerlijke dag spitten, kijken naar “Dwars door Vlaanderen” en het maken van een lekkere Conimex maaltijd met een eigen touch, toog ik, met met wie ik ben, naar Apeldoorn. Eigenlijk kon mijn dag al niet meer stuk. Het voorjaar hangt in de lucht ook al gaat het morgen sneeuwen. Zondag is de Ronde. Ik ben gek op de Ronde van Vlaanderen. Deze dagen komt alles bij elkaar. Er is een nieuw begin.

De grond ligt grotendeels braak, maar wel klaar voor een nieuw seizoen. De knoppen komen al uit de bomen. Die moeten nog even worden beschermd, want nachtvorst… En we hebben al heerlijk buiten gezeten, zelfs op een terras.

En dan zingt Anneke Kate. Anneke bestaat, de muziek van Kate Bush bestaat, maar toch ontstaat er iets nieuws. Iets wat voelt als het voorjaar. Een intiem theaterconcert met vlotte, swingende en intieme nummers. Nummers die ik deels kende, maar deels ook niet. Mooi is het daarom dat Anneke af en toe een korte toelichting geeft. Dan weet je ook nog waarover het gaat, Gelukkig niet te uitgebreid, want ik hou meer van muziek die voor zich spreekt. Anneke zingt in een vrolijke blouse. Haar stem past bij Kate.

Anneke zingt Kate
Toegift

Ik vroeg me af: zou Kate komen, wanneer ze in Engeland in de buurt speelt. En: zou dit concert passen als sta-concert. Over de eerste vraag kan ik geen zinnig woord zeggen, maar ik zou dit concert weleens in een popzaal willen zien. Lekker meebewegen met de muziek, biertje in de hand en genieten van de mooie klanken die ook deze band produceerde.

Was er een hoogtepunt? Ja, meerdere… Spanning op de drum, spanning op de gitaar en de piano. Voor mij was toch het ingetogene het mooist. En dan moet ik mezelf tegenspreken: voor dat ingetogene en de nuance biedt het theater de beste omgeving.

Anneke zingt Kate was een heerlijke avond.

30 maart 2022

Geplaatst op

Anneke sings Kate

Ik ben een fan van The Gathering, van Anneke van Giersbergen en van Kate Bush. Vanavond in de Schouwburg in Apeldoorn komen deze drie samen. Ik ben heel benieuwd.

Vaak draaide ik een CD van The Gathering. Ik zocht hem vanmorgen, maar ben hem kwijt. Vast ergens achter gelaten bij iemand om hem te laten horen. Nu luister ik via Spotify… Heerlijk bombastisch.

Anneke kwam ik een keer tegen bij Kroese, hier in Arnhem. Ze zette handtekeningen en maakte met iedereen een praatje. Mooi mens.

Vanavond zingt Annek Kate Bush. Wuthering heights heb ik als CD ook vaak gedraaid en de afgelopen weken nog meer eens op herhaling. Het is een monument met mooie muziek, mooie klank en een eigen ritmiek.

Na een tip van mijn broer, keek ik naar M, waar Anneke te gast was. Direct kaartjes gekocht, want zo werken die programma’s.

Morgen hier een recensie. Ik ben niet onbevooroordeeld. Ik heb er zin in.

30 maart 2022

Geplaatst op

Genocide

Ik heb net een interview gezien met de burgemeester van Marioepol, Oekraïne. Hier de link. De stad is kapot. Bestaat niet meer. Je moet het vergelijken met Dresden en Rotterdam, zei hij. En met Arnhem denk ik, de stad waar ik woon. Ik vrees echter dat Marioepol erger is. Het is als Aleppo. Compleet kapot geschoten.

Wat dat voor een stad als Arnhem betekent is dat bijna 80 jaar later de wonden in de binnenstad nog steeds zichtbaar zijn. Dat een muziekstuk als “op het puin” opnieuw moet worden uitgevoerd. Dat tussen de huizen nog steeds zichtbaar is waar de stad kapot is geschoten. Dat in deze stad ieder jaar in de maand september het weer even oorlog lijkt. Waar generaties verder nog gesproken wordt over oorlogstrauma’s.

Ook In Arnhem was sprake van genocide op onder andere joodse Arnhemmers. Misschien is dat in Marioepol niet zo. Een stad wordt vernietigd om een toegangsweg naar De Krim te realiseren. Op de Krim, in Jalta, werd in februari 1945 de verdeling van Europa aan het eind van de tweede wereldoorlog geregeld. Toen was er zeker wel sprake van genocide. Ook de bevolking van Rusland en Oekraïne heeft fors geleden onder de Nazi’s

Wat genocide betekent zagen we in Amsterdam op het namen monument en onlangs in Praag, waar we ook tegen een namenmonument aanliepen (zie foto links). Onvoorstelbaar leed dat toegebracht wordt aan enkele onwelgevallige bevolkingsgroepen. Mensen, die net op het verkeerde moment op de verkeerde plaats wonen. En wanneer ze niet weg kunnen, om welke reden dan ook, begraven worden tussen de kapot geschoten flats.

Wanneer je het zo omschrijft dan heeft de burgemeester gelijk: ook in Marioepol is sprake van genocide. Veel erger kan het niet worden in deze oorlog. Hoop ik.

27 maart 2022

Geplaatst op

De stemmen zijn geteld

Ik wilde dit blog als titel “De kruitdampen zijn opgetrokken” meegeven. Tijdens deze oorlog in Oekraïne is dat navrant. Een paar landen verder vechten mensen voor hun leven, waar wij het feest van de democratie vieren. Dus vandaar deze titel. Ik moet er wel bij zeggen dat het stemmen tellen snel klaar was. De opkomst was laag en dat is geen goed teken.

Een ander teken waar ik niet blij van word is, dat de club van Thierry in de raad is gekomen naast de club van Geert. Dat is toch weer een zetel extra en aandacht extra….

Niet geklaagd. Volgens mij kan Arnhem vooruit met deze uitslag. De zittende coalitie heeft wel iets verloren en geen meerderheid meer. Dus daar moet wel wat veranderen. VVD verliest een zetel aan Arnhem Centraal. GroenLinks blijft gelijk en de PvdA verliest een zetel. What to do?

PvdA inruilen voor D66 lijkt me niet zo’n goed plan. Dan wordt het toch wel een soort rechtse coalitie. Volt erbij? Ze kwamen goed bij mij over tijdens het verkiezingsdebat. Een nieuw geluid kan geen kwaad.

Wat ik niet hoop is dat we oude thema’s terug halen, zoals gedifferentieerde tarieven (Diftar) in het afval en Stadsblokken/Meijnerswijk. Het mag er wat mij betreft wel over gaan, maar dan moet het op een andere manier. Hoe maken we van Stadsblokken een fantastisch stadspark, waar we jarenlang als Arnhemmers veel plezier aan kunnen beleven en van Meijnerswijk het mooiste binnendijkse natuurgebied? Die paar huizen staan niet in de weg en laten we alle Arnhemmers erbij betrekken. Voor Diftar geldt zo’n beetje hetzelfde. Er zijn vast meer wegen naar Rome, het belasten van verbruik kan ook wel op een andere manier. Goede communicatie is belangrijk.

Stembureau 42 in “De Overkant”, Presikhaaf

Arnhem moet vooruit. Vooral in de moeilijke wijken. Versterking van de wijkcentra, zoals “De Overkant” en “De Hobbit”. Professionele beheerders op dit soort centra, die de mensen bij elkaar brengen. Daar moet het geld naar toe. Wanneer ik lees dat we 60 energie consulenten hebben, dan vind ik dat die ook vanuit dit soort centra moeten werken. De schoonmaak van deze centra moet worden verbeterd en ze moeten volgens mij gewoon ’s avonds open voor aanloop. Een soort buurtcafé. Dat gaat handen vol geld kosten, maar dat kan veel opleveren.

Weg van het stadskantoor. Vooruit met het buurtwerk!!! Dat is mijn devies voor de komende vier jaar.

17 maart 2022

Geplaatst op

Arnhem vooruit

Zojuist het lijsttrekkersdebat in Arnhem gevolgd. Pff, het is wel een beetje ingewikkeld hier. Opvallend is natuurlijk dat we Constant Kusters hebben als lijstrekker. De openlijke racist, die met zijn NVU rechtser dan rechts is. Aan de geheel andere kant hebben we de SP met Gerrie Elfrink. Ik vind nog steeds dat hij als wethouder in de voorlaatste periode het goed heeft gedaan: doorgezet met de binnenstad zuid en de beek bovengronds halen, om maar eens wat te noemen. Jammer dat het in de persoonlijke verhoudingen zo fout is gegaan. Daarin moet ik wel vaststellen dat ook in dit debat met name wethouder Jan van Dellen op de publieke tribune hem niet uit liet praten. Dus het venijn zit er van alle kanten nog steeds. Daar moet een eind aankomen.

Toch probeerde iedereen op de inhoud te gaan. Volgens mij kan D66 in de volgende periode weer mee regeren. Het dualisme van de vorige fractieleider had D66 buitenspel gezet. Mattijs Loor wil wel graag meedoen. Hij heeft zich constructief opgesteld.

Mijn eigen partij, GroenLinks, gaat waarschijnlijk wat zetels verliezen na het debacle over de afvalverwerking en het aanhoudende gedoe over Stadsblokken/Meinerswijk. We gaan woensdagavond zien. Zou wel jammer zijn.

Hoe Arnhem Centraal het gaat doen weet ik niet. Zou Bob Roelofs een stemmentrekker zijn. Hun programma vind ik wat dun. Met een cultuurcentrum in zuid ben ik het eens, maar of het “World living Statues” terug moet naar Arnhem? Dat lijkt me niet iets van de gemeente, maar meer van de markt.

Er valt veel te doen!! Met name de wooncrisis is groot. Betaalbare huisvesting voor twintigers is er haast niet. Veertien jaar op de wachtlijst staan is niet behoorlijk. Op je 25ste nog bij je ouders thuis wonen lijkt mij niet te doen. Daarnaast de klimaatdoelen halen is een behoorlijke uitdaging. Of er nu meer klimaatcoaches moeten komen of meer BOA’s vind ik een moeilijk vraag. Het lijkt mij dat 60 klimaatcoaches in een stad als Arnhem heel veel is. Maar de problemen zijn ook groot met de uit de pan rijzende gasrekeningen. Maar veiligheid op straat is ook belangrijk.

Of het dan moet gaan over de vraag of een BOA een hoofddoek moet kunnen dragen, weet ik niet. In de jaren zestig hadden Nederlandse militairen lang haar. Dat soort discussie krijg je dan. Mag iemand BOA zijn met een zichtbare tatoeage?

Ook de discussie of je moet selecteren op andere dan echte eisen voor een baan. We hebben een tijd gehad dat er advertenties waren, dat bij gelijke geschiktheid de voorkeur uitging naar een vrouw. Nu mag dat niet meer. Ik vind dat een gemeentelijk apparaat een afspiegeling moet zijn van de Arnhemse samenleving. Die gedachte kan ik volgen.

Wat ik echt hoop, dat we de komende periode gaan bouwen aan nieuwe huizen voor starters, dat we samen gaan werken en de politieke kinnesinne aan de kant zetten. Dan komen we een heel eind.

14 maart 2022

Geplaatst op

Praag, 11 maart 2022

De oorlog in Oekraïne gaat maar door. Er is geen zicht op een staakt het vuren, laat staan op het beëindigen van de vluchtelingencrisis. Ik ben in Praag met met wie ik ben.

Vandaag is een bijzondere dag. Praag kent de situatie van dictators uit het oosten die de westerse invloed willen beperken. We waren bij het monument ter nagedachtenis aan de wanhopige zelfdoding van Jan Palach en zochten naar zijn graf. We vonden het niet, maar waren in de buurt. Verderop kwamen we Franz Kafka tegen. Niet iemand die zich tegen de Russen weerde, maar wel iemand die feilloos dit soort processen op kleine schaal weergaf.

Weer een begraafplaats verderop zochten we naar Václav Havel. Zijn graf vonden we nadat we er naar gevraagd hadden. Er stond een op papier geprinte vlag van Oekraïne tussen de bloemen. Toen wij daar stonden kwam een vrouw, ik schat een Tsjechische, rustig aanlopen, stak een kaarsje aan en zette dat op zijn graf. Het kan niet anders dan dat ze aan Oekraïne dacht. En aan de tijd van de Praagse Lente, die op brute wijze om zeep werd geholpen in 1968. (Zie ook mijn blog daarover).

  • Monument Jan Palach
  • Graf Václav Havel

We liepen door naar het Wenceslausplein, waar op nummer 36 bij de Fluwelen Revolutie in 1989 Havel een toespraak hield. Af en toe kijk ik in de spiegel die Kees van Kooten me voorhield. Vertaalt naar vandaag: je was pas woke, wanneer je fan van Havel was.

Morgen gaan we terug naar huis, via Berlijn hbf. Elke dag komen daar duizenden Oekraïners van het oosten naar het westen. Ze ontvluchten de oorlog. We gaan het zien. Zoals we dat ook al in Wenen op het station zagen en vandaag in Praag. Maar dan tig keer massaler. Ik kan er niet over uit, dat ik niet had gedacht ooit nog aan de rand, weliswaar op veilige afstand, van een oorlog te verklaren leven. Hoe moet het zijn wanneer je nog in Marioepol, Charkiv of Kviv bent. Hoe is het als je als jong broekje vanuit ergens ver weg naar het front wordt gestuurd.

ik stel mezelf de vraag wat ik zou of misschien kan doen? Ik heb nog geen begin van een antwoord op die vraag.

Praag, 11 maart 2022

Geplaatst op

Midden Europa

Ik zit in de trein van Wenen naar Praag en blader door het boekje met toeristische tips van Praag. Ik lees over de Joden in Praag, over Jan Palach, Alexander Dubcek en Vaclav Havèl. Iets verderop in Europa woedt de oorlog in Oekraïne.

Ik denk na over Europa. Ik ben geen deskundige. Gaat het over angst? Zijn de Russen bang voor West-Europa? Zijn wij, West-Europeanen, bang voor de Russen? We vechten niet tegen de Russen, we willen graag hun gas. We vechten tegen Poetin. Zoals de Russen Hitler en Napoleon lieten vastlopen in de moerassen, zo hopen we dat Poetin vastloopt in Oekraïne.

Gaat het over buffers? Zit het Midden-Europa van Polen, Tsjechië, Hongarije en Oekraïne klem tussen de draaideur van Rusland, Duitsland en Frankrijk? Dan weer vallen ze onder de invloedssfeer van het westen, dan weer van het oosten. De oorlogen zijn de laatste driehonderd jaar talrijk geweest.

Wat wil het volk? Misschien is dat wel de belangrijkste vraag die niet relevant is. We waren gisteren op Schönbrunn in Wenen. Wat een pracht en een praal. Wie heeft dat gebouwd? De opdrachtgevers of de mensen, die het met hun blote handen bouwden? Het waren de tsaren in St. Petersburg die zo rijk waren, dat ze het zicht op de gewone man kwijt waren. En revolutie ontstond. Maar ook de mensen van de revolutie deden niet wat ze zeiden. Ze onderdrukten het volk. En de afgelopen weken praten we over de oligarchen die rijk geworden zijn dankzij Poetin en nu hun jachten moeten veilig stellen uit de havens van Monaco en Marbella. Ik heb het maar niet over Vitesse uit Arnhem, eigendom van een Rus, dat in een laffe verklaring niet de woorden oorlog en invasie gebruikte.

Ik weet het niet. Ik leef even gewoon door. Nooit had ik gedacht dat er in mijn leven nog een dreiging van een kernoorlog zou plaatsvinden. Ik dacht dat het in 1989 klaar was. Dat mijn protest in 1981 en 1983 geholpen had. Hoe naïef kon ik zijn?

En toch denk ik ook dat angst, afschrikking en oorlog niet de weg is. En dus blijf ik naïef. De enige weg is communicatie. Elkaar vertellen waarom en waarvoor je bang bent. Met elkaar in contact treden. Ik heb veel respect voor Zelensky, de premier van Oekraïne in oorlogstijd. Hij is helder naar Europa, hij is helder naar Poetin en hij is helder naar zijn volk. Ik zag gisteren een video, waarin hij zei waar hij zat en dat hij daar niet wegging en dat hij geen angst had. Dat vond ik sterk. Sterker dan de man die acht meter tafel nodig heeft om zich af te zonderen van zijn gevolg.

Gisteren waren we in Wenen bij de ambassade van Oekraïne en morgen gaan we in Praag naar dezelfde ambassade. Verder maken we plezier, al denken we, met wie ik ben en ik, voortdurend aan de oorlog. Cynische gedachten als ‘het leven gaat door’ en ‘voordat de bom valt…’ werpen we nog even verre van ons. Het is nog niet onomkeerbaar.

  • Ambassade Oekraïne Wenen 8 maart 2022
  • Gedenkteken aanslag Wenen 2 november 2020

In de jaren zeventig hadden we autoloze zondagen en de gijzelingen van de Palestijnen. De laatste jaren hadden we gedonder met IS, waar we gisteren in Wenen ook nog aan herinnerd werden.

Praten met elkaar is misschien wel de enige oplossing. Ergens zal dat beginnen, misschien al wel in Turkije wanneer de ministers van buitenlandse zaken van Rusland en Oekraïne bij elkaar komen. Hoop doet leven!

9 maart 2022

NB.: Muurschildering in Wenen aan de Donau, waar we gisteren heerlijk in de zon zaten.