Daar gaan we. Met de jeep naar Pokhara. Het blijkt dat de door ons gehuurde jeep ook door anderen wordt gebruikt. Om zichzelf te verplaatsen of om allerlei goederen, zoals een gastank te vervoeren. Dat leidt tot een minutenlange praat sessie tussen onze gids en de chauffeur.
Wanneer we eenmaal aan het hobbelen zijn, rijden kun je het niet noemen, zien we als in een trein in een western een voet voor ons raam hangen.
De telefoon van de chauffeur is dan al een paar keer afgegaan met een bel toon die ik ken. Ta ta ta ta….tegen ‘t zolder aan…. Ritme van de eenzaamheid…. dat is het!!!! Rob de Nijs in Nepal!!!! En iedere keer als de telefoon gaat, zing ik mee: Ritme van de eenzaamheid…. Dat vraagt natuurlijk om een vertaling. Ik vertel wat de bel toon is (a Dutch song…) en vertaal “Ritm of the loneliness….”
Wij hobbelen verder en zien kinderen werken aan de weg, zien dorpen zich ontwikkelen en zien hoe de politie wordt omzeild door de mensen op het dak. Wanneer ik een snelheidscamera op de weg zie, hou ik even in. Hier stopt de auto een minuut en ze gaan achter in de bak zitten. Dat mag wel. Even later, de controle is klaar, zien we weer een schoen voor het raam.
Zo komen we na tweeënhalf uur aan in Pokhara. Dinsdag op herhaling, wanneer we vertrekken naar een andere trekking. Het verhaal van de lekke band laat ik even voor wat het is. We zijn hier niet in Nederland!!!
